Dear Readers,
For some reason the earlier post does not opens the comment box.
Please read the article "Why Iranians are migrating? Why asylum seeking?" and provide your comment here by clicking on "Keep Reading" and/or "Post a Comment".
To read the latest news about the crash of Iranian Asylum Seekers Boat and the Asylum Boat Orphans click here.
Regards,
Morteza
Friday 17 December 2010
دلايل مهاجرت ايرانيان
.
At least 30 people including Iranians, Kurds and Iraqis are died after a wooden boat carrying up to 100 asylum seekers reportedly crashed into cliffs on Christmas Island. 42 people survived the crash. The crash occurred about 6am local time on 15/12/2010.
Arrangements would be made to hold memorial services on December 19 or 20 to "allow people to grieve" for at least 30 victims.
See the following links for details:
From the West Australian (http://www.thewest.com.au/)
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/wa/8514999
http://au.news.yahoo.com/thewest/galleries/a/-/article/8515704/image/1/asylum-disaster/
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/national/8526415/boat-tragedy-death-toll-climbs-to-30/
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/newshome/8525736/rescuer-tells-of-boat-wreck-horror/
From Iranians of Western Australia (http://www.iranian.co.nr/)
http://iwacnb.blogspot.com/2010/12/asylum-seekers-killed-in-boat-crash.html
Following this disaster I had many calls from Australian Newspapers mostly asking why Iranians are migrating and what cause them to put their lives in danger to flee from Iran.
My explanation to this matter is covered in my writing below and I’m publishing this here myself as I understand that Australian Newspapers are trying to relate this issue to the problems in Iran only and they do not want people to see the whole picture.
Questions:
1. Why Iranians are migrating?
2. Why some immigrants are choosing to migrate as asylum seeker and coming by boat?
WHY IRANIANS ARE MIGRATING?
Studying Iranian society we can recognise three waves of immigration during the past 60 years or so, from Iran to other countries.
Wave One
The first significant wave was around year 1950 until the 1979 revolution, was triggered by Iran’s slow economic recovery and resumption of oil production after World War II. Revenue from oil exports permitted a relatively sudden change in Iranian society from traditionalism to modernization, motivating middle- and upper-class families to send their children abroad for higher education as a means of ensuring socioeconomic security and political access upon return. At the time of the revolution there were more than 100,000 Iranians studying abroad, mostly in US and Europe. After the revolution, not only did many of these students opt to remain in the West, but many of their relatives joined them.
Also included in this first period were families closely associated with the monarchy as members of the government, military personnel, or bankers. These royalist sympathizers fled during the early stages of the revolution, often with significant liquidated assets in hand.
Finally, another population that fled in this phase were members of religious minorities anticipating persecution.
Wave Two
The second wave of immigration took place after the revolution. Socialist and liberal elements were the first to leave, followed by other people who didn’t like to live under the control of a religious regime. This wave included large numbers of professionals, entrepreneurs, and academics. From year 1980 to 1982 universities in Iran were closed for so called Cultural Revolution. During this time near 7000 professors teaching in Iran's higher education institutions were migrated to other countries.
Wave Three
This wave (from 1995 to present) consists of two very distinct populations, highly skilled individuals (majority) and working-class labour migrants.
Note: In fact the brain drain is one element that all of Iran's migratory waves have in common and Iran ranks highest in brain drain among 91 developing and developed countries, with an estimated 150,000 to 180,000 educated people exiting per year.
The majority of those migrating are scientific scholars and university graduates. Among the factors contributing to the brain drain are economic well-being and better educational prospects abroad. The inability of the home country to respond to its citizens' needs, coupled with high unemployment rates and a general lack of intellectual and social security, all contribute to the brain drain. The intense demand for university seats in Iran also plays a key role. Of the approximately 1.5 million people who take exams annually, only an estimated 11 percent are accepted into a university. Even after acquiring an undergraduate degree, young people find there are few jobs available. Additionally, the recent political tensions in Iran also now could be seen as a new factor contributing to the immigration from Iran.
To summaries the reasons for recent wave of Immigration of Iranians are:
1. Iran's economic crisis.
2. Deteriorating human rights record
3. Diminishing opportunities
4. Enduring tension between reformist and conservative factions.
WHY ASYLUM SEEKING?
With no doubt the situation in Iran is not good (politically and economically) and the Iranian government is known for its gross human rights abuses. Referring to the four reasons given in the first part of this article, now a day, many of educated middle-class people in Iran especially young generation wish to migrate to west seeking a better life.
However, we should note that majority of the people who are about to migrate or already migrated from Iran to another country, see their migration as temporarily. They lock their homes; pack a suitcase and going to live abroad. Most of these people even invest in Iran from their income abroad and save for the time they expected to return to their homeland. Around 95% of Iranian migrants living abroad are returning home once a year if they can. Around %90 of Iranian asylum seekers are getting Iranian Passport again and going back to Iran time to time, after 2-3 years, when they have settled in their new country.
For this reason all Iranian migrants are usually trying to use safe and legal methods for their migration.
However, immigration to Australia as an asylum seeker seems to be much easier and more successful than the legal migration (ie. Skilled Migration), which needs lots of efforts, time and money. The earlier seems to require only one-off payment to a people smuggler.
I know more than 20 couples/families that had their skilled migration application submitted 2-3 years ago and after such a long time it still not completely processed or failed for just having few points below the pass mark, or for some silly reasons. An example of the silly reason was a case that the applicant’s application has been rejected because the company he was working for was a subsidiary of a parent company that was belong to the Guardian Army Organisation. The guy was working there as engineer without knowing who actually owns the company.
The people who decide to come to Australia as asylum seeker are usually see this as very easy way to achieve, especially because they can see plenty of examples among their friends who have done this and were more successful than others who applied for skilled migration.
While skilled migrants (and other legal migrants - if their application is successful) are responsible for their own expenses and are not covered for few years, the Australian government provide asylum seekers with free place to live, free money to spend, medical health and welfare services and more from the time they arrive, and they remain under support from Australian authorities for long time. Additionally the Australian immigration policies for asylum seekers more softened recently (announced in October 2010) allowing asylum seeker families with children to be held in the community rather than in the camp.
That's why at least 5,000 asylum seekers from Iraq, Afghanistan and Sri Lanka have made their way to Australia this year, often on leaky boats from Indonesia.
To conclude I accuse not only the bad situation in Iran but also the Australian migration policies (encouraging illegal immigrants) for the death of those people who died in the recent boat crash, and I hope that Australian government change its policies and pay more attention to the legal migrants than the illegal.
Morteza Tabatabaee
Iran Cultural House of WA
Friday, 17th December 2010
Web: http://www.iraanian.co.nr/
At least 30 people including Iranians, Kurds and Iraqis are died after a wooden boat carrying up to 100 asylum seekers reportedly crashed into cliffs on Christmas Island. 42 people survived the crash. The crash occurred about 6am local time on 15/12/2010.
Arrangements would be made to hold memorial services on December 19 or 20 to "allow people to grieve" for at least 30 victims.
See the following links for details:
From the West Australian (http://www.thewest.com.au/)
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/wa/8514999
http://au.news.yahoo.com/thewest/galleries/a/-/article/8515704/image/1/asylum-disaster/
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/national/8526415/boat-tragedy-death-toll-climbs-to-30/
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/newshome/8525736/rescuer-tells-of-boat-wreck-horror/
From Iranians of Western Australia (http://www.iranian.co.nr/)
http://iwacnb.blogspot.com/2010/12/asylum-seekers-killed-in-boat-crash.html
Following this disaster I had many calls from Australian Newspapers mostly asking why Iranians are migrating and what cause them to put their lives in danger to flee from Iran.
My explanation to this matter is covered in my writing below and I’m publishing this here myself as I understand that Australian Newspapers are trying to relate this issue to the problems in Iran only and they do not want people to see the whole picture.
Questions:
1. Why Iranians are migrating?
2. Why some immigrants are choosing to migrate as asylum seeker and coming by boat?
WHY IRANIANS ARE MIGRATING?
Studying Iranian society we can recognise three waves of immigration during the past 60 years or so, from Iran to other countries.
Wave One
The first significant wave was around year 1950 until the 1979 revolution, was triggered by Iran’s slow economic recovery and resumption of oil production after World War II. Revenue from oil exports permitted a relatively sudden change in Iranian society from traditionalism to modernization, motivating middle- and upper-class families to send their children abroad for higher education as a means of ensuring socioeconomic security and political access upon return. At the time of the revolution there were more than 100,000 Iranians studying abroad, mostly in US and Europe. After the revolution, not only did many of these students opt to remain in the West, but many of their relatives joined them.
Also included in this first period were families closely associated with the monarchy as members of the government, military personnel, or bankers. These royalist sympathizers fled during the early stages of the revolution, often with significant liquidated assets in hand.
Finally, another population that fled in this phase were members of religious minorities anticipating persecution.
Wave Two
The second wave of immigration took place after the revolution. Socialist and liberal elements were the first to leave, followed by other people who didn’t like to live under the control of a religious regime. This wave included large numbers of professionals, entrepreneurs, and academics. From year 1980 to 1982 universities in Iran were closed for so called Cultural Revolution. During this time near 7000 professors teaching in Iran's higher education institutions were migrated to other countries.
Wave Three
This wave (from 1995 to present) consists of two very distinct populations, highly skilled individuals (majority) and working-class labour migrants.
Note: In fact the brain drain is one element that all of Iran's migratory waves have in common and Iran ranks highest in brain drain among 91 developing and developed countries, with an estimated 150,000 to 180,000 educated people exiting per year.
The majority of those migrating are scientific scholars and university graduates. Among the factors contributing to the brain drain are economic well-being and better educational prospects abroad. The inability of the home country to respond to its citizens' needs, coupled with high unemployment rates and a general lack of intellectual and social security, all contribute to the brain drain. The intense demand for university seats in Iran also plays a key role. Of the approximately 1.5 million people who take exams annually, only an estimated 11 percent are accepted into a university. Even after acquiring an undergraduate degree, young people find there are few jobs available. Additionally, the recent political tensions in Iran also now could be seen as a new factor contributing to the immigration from Iran.
To summaries the reasons for recent wave of Immigration of Iranians are:
1. Iran's economic crisis.
2. Deteriorating human rights record
3. Diminishing opportunities
4. Enduring tension between reformist and conservative factions.
WHY ASYLUM SEEKING?
With no doubt the situation in Iran is not good (politically and economically) and the Iranian government is known for its gross human rights abuses. Referring to the four reasons given in the first part of this article, now a day, many of educated middle-class people in Iran especially young generation wish to migrate to west seeking a better life.
However, we should note that majority of the people who are about to migrate or already migrated from Iran to another country, see their migration as temporarily. They lock their homes; pack a suitcase and going to live abroad. Most of these people even invest in Iran from their income abroad and save for the time they expected to return to their homeland. Around 95% of Iranian migrants living abroad are returning home once a year if they can. Around %90 of Iranian asylum seekers are getting Iranian Passport again and going back to Iran time to time, after 2-3 years, when they have settled in their new country.
For this reason all Iranian migrants are usually trying to use safe and legal methods for their migration.
However, immigration to Australia as an asylum seeker seems to be much easier and more successful than the legal migration (ie. Skilled Migration), which needs lots of efforts, time and money. The earlier seems to require only one-off payment to a people smuggler.
I know more than 20 couples/families that had their skilled migration application submitted 2-3 years ago and after such a long time it still not completely processed or failed for just having few points below the pass mark, or for some silly reasons. An example of the silly reason was a case that the applicant’s application has been rejected because the company he was working for was a subsidiary of a parent company that was belong to the Guardian Army Organisation. The guy was working there as engineer without knowing who actually owns the company.
The people who decide to come to Australia as asylum seeker are usually see this as very easy way to achieve, especially because they can see plenty of examples among their friends who have done this and were more successful than others who applied for skilled migration.
While skilled migrants (and other legal migrants - if their application is successful) are responsible for their own expenses and are not covered for few years, the Australian government provide asylum seekers with free place to live, free money to spend, medical health and welfare services and more from the time they arrive, and they remain under support from Australian authorities for long time. Additionally the Australian immigration policies for asylum seekers more softened recently (announced in October 2010) allowing asylum seeker families with children to be held in the community rather than in the camp.
That's why at least 5,000 asylum seekers from Iraq, Afghanistan and Sri Lanka have made their way to Australia this year, often on leaky boats from Indonesia.
To conclude I accuse not only the bad situation in Iran but also the Australian migration policies (encouraging illegal immigrants) for the death of those people who died in the recent boat crash, and I hope that Australian government change its policies and pay more attention to the legal migrants than the illegal.
Morteza Tabatabaee
Iran Cultural House of WA
Friday, 17th December 2010
Web: http://www.iraanian.co.nr/
Wednesday 15 December 2010
وزیری که با تحقیر رفت
در حاشیه برکناری ناگهانی منوچهر متکی
.
چکیده : ضعف بزرگ متکی، چسبندگی و عشق وافر و دور از انتظار او به پست وزارت بود و اتفاقا آقای احمدی نژاد هم به این ضعف واقف بود. تهدیدها و تحقیرهای مکرر متکی هم او را بیدار نکرد تا عطای وزارت فخیمهی امور خارجه را به لقایش ببخشد و یک بار برای همیشه در جدال بین "شخصیت انسانی" و کرامت خود با "پست و مقام" دولتی، اولی را برگزیند و شجاعانه از سمت خود کنار برود. متکی میدانست و بارها این را آزموده بود که احمدی نژاد وزیری میخواهد که تابع محض و بدون چون و چرای او باشد. این واقعیت، نه فقط در مورد وزارت امور خارجه، بلکه دربارهی تمام سازمانها و وزارتخانهها صادق است. اما متکی نخواست از سرنوشت پورمحمدی و دانشجعفریها درس بگیرد
.
کلمه – جاوید قربان اوغلی: برکناری متکی خبری غافلگیر کننده و دور از انتظار نبود. مدتها بود که خود آقای وزیر ( البته سابق) امور خارجه، به خصوص پس از واکنش وی به اظهارات بقایی در شهریور ماه در خصوص دو نماینده ویژه دیگر احمدی نژاد در حوزه آفریقا و آمریکای لاتین، انتظار آن را می کشید
اغراقآمیز نیست اگر گفته شود تنها نقطهی روشن در کارنامه پنج ساله متکی در سمت رییس دستگاه دیپلماسی، واکنش او به اظهارات خام و ناپختهی بقایی و اولین و آخرین مواجههی او با احمدی نژاد بود
ضعف بزرگ متکی، چسبندگی و عشق وافر و دور از انتظار او به پست وزارت بود و اتفاقا آقای احمدی نژاد هم به این ضعف واقف بود. تهدیدها و تحقیرهای مکرر متکی هم او را بیدار نکرد تا عطای وزارت فخیمهی امور خارجه را به لقایش ببخشد و یک بار برای همیشه در جدال بین “شخصیت انسانی” و کرامت خود با “پست و مقام” دولتی، اولی را برگزیند و شجاعانه از سمت خود کنار برود
متکی میدانست و بارها این را آزموده بود که احمدی نژاد وزیری میخواهد که تابع محض و بدون چون و چرای او باشد. این واقعیت، نه فقط در مورد وزارت امور خارجه، بلکه دربارهی تمام سازمانها و وزارتخانهها صادق است. اما متکی نخواست از سرنوشت پورمحمدی و دانشجعفریها درس بگیرد
در سی و یک سال گذشته، هیچ وزیر خارجهای بدین شکل تحقیرآمیز مورد بیمهری قرار نگرفته بود. غیر از سه وزیر خارجه اول (کریم سنجابی، ابراهیم یزدی و صادق قطبزاده) که منصب برای همهی آنها دولت مستاجل بوده، وزارت امور خارجه، پیش از متکی، سه وزیر را به خود دیده است: میرحسین موسوی که پس از نه ماه به سمت نخست وزیری برگزیده شد، علی اکبر ولایتی که پس از شانزده سال و نیم به دلیل تغییر دولت و روی کار آمدن دولت خاتمی این سمت را ترک کرد، کمال خرازی که در ۸ سال ریاست جمهوری خاتمی و علیرغم اختلافاتی با رییسجمهور، سمت خود را حفظ کرد و حتی دو نفر اخیر پس از حضور در دولت، پستهایی را در دفتر رهبری به خود اختصاص دادند؛ امری که بعید است در مورد متکی تکرار شود، مگر اینکه جایگاهی در شورای سیاستگذاری روابط خارجی که ریاست آن با سید کمال خرازی است، به او داده شود و عضوی از اعضای این شورا در کنار سه نفر دیگر باشد
تغییر متکی اما از نظر دولت احمدی نژاد، پیروزی دیگری برای جریان اصلی دولت است. با این تغییر، احمدی نژاد بار دیگر ثابت کرد که میتواند هر تصمیم را که میخواهد، اتخاذ کند. به گونهای که سخنان رهبری در هفته دولت که به نحو آشکاری از متکی حمایت و از موازیکاری در سیاست خارجی انتقاد کرده بود، نیز نتوانست سپر بلای متکی باشد و شاید وزیر معزول امور خارجه، با اتکا به سخنان رهبری بود که آن نهیب را به بقایی زد تا به این ترتیب آخرین میخ را به تابوت وزارت خود بکوبد. واکنش توام با شعف سایتهای حامی دولت (ایران دیپلماتیک، بولتن نیوز و …) مؤید این مطلب است
در اینکه پیام این تغییر برای جهان چیست، هنوز زود است که اظهار نظری صورت گیرد.ولی به یقین جنبههای سلبی این پیام به وجه ایجابی آن میچربد، به خصوص اینکه این تغییر در زمانی صورت میگیرد که پس از چهار قطعنامه شورای امنیت و رابطهی بسیار متشنج با ایران، کشور در عرصهی روابط خارجی کشور با چالشهای بزرگی روبهروست که به عقیدهی بسیازی از کارشناسان “دیپلماسی هوشمندانه” از مهمترین عوامل برونرفت از این بحرانهاست
آقای دکتر صالحی – خلف آقای متکی – اگرچه فردی تحصیلکرده، باهوش و کارآزموده (در زمان حضور در آژانس بینالمللی انرژی اتمی) است، اما باید توجه داشت که اولا وی فعلا تنها سرپرستی وزارت امور خارجه را برعهده دارد، ثانیا توقعات احمدی نژاد از اعضای کابینه استثنا بردار نیست و ثالثا واکنش مجلس که ظاهرا مخالف برکناری متکی بوده است، از چالشهای آقای صالحی در اداره و هدایت سکان دستگاه دیپلماسی کشور خواهد بود. اینها علاوه بر مشکلاتی است که به دلیل رویکرد ناصواب دولت احمدی نژاد در عرصهی روابط خارجی بر کشور تحمیل شده است
اما در بعد درونسازمانی، کارشناسان زبدهی وزارت امور خارجه که در دوران متکی به دلیل رفتارهای به دور از شئونات و اطاعت محض او از احمدی نزاد و حتی از هاشمی ثمره مورد تحقیر قرار گرفته بود و شاهد تنزل جایگاه این وزارتخانه بودند، به یقین از این تغییر استقبال خواهند کرد و امیدوار خواهند بود که روند تخریب وجههی وزارت امور خارجه باندبازیهای ناشی از روابط خویشاوندی و شبه قارهای متوقف شود
هرچند، به نظر می رسد در دولت اقتدارگرای احمدی نژاد، تصور شایستهسالاری حتی در دستگاهی کاملا حرفهای مانند وزارت امور خارجه نیز امری است کاملا واهی و دور از انتظار و چنان که ذکر آن رفت، احمدی نژاد نشان داده است که فقط وزیری میخواهد که تابع محض او باشد و نه کس دیگری
اغراقآمیز نیست اگر گفته شود تنها نقطهی روشن در کارنامه پنج ساله متکی در سمت رییس دستگاه دیپلماسی، واکنش او به اظهارات خام و ناپختهی بقایی و اولین و آخرین مواجههی او با احمدی نژاد بود
ضعف بزرگ متکی، چسبندگی و عشق وافر و دور از انتظار او به پست وزارت بود و اتفاقا آقای احمدی نژاد هم به این ضعف واقف بود. تهدیدها و تحقیرهای مکرر متکی هم او را بیدار نکرد تا عطای وزارت فخیمهی امور خارجه را به لقایش ببخشد و یک بار برای همیشه در جدال بین “شخصیت انسانی” و کرامت خود با “پست و مقام” دولتی، اولی را برگزیند و شجاعانه از سمت خود کنار برود
متکی میدانست و بارها این را آزموده بود که احمدی نژاد وزیری میخواهد که تابع محض و بدون چون و چرای او باشد. این واقعیت، نه فقط در مورد وزارت امور خارجه، بلکه دربارهی تمام سازمانها و وزارتخانهها صادق است. اما متکی نخواست از سرنوشت پورمحمدی و دانشجعفریها درس بگیرد
در سی و یک سال گذشته، هیچ وزیر خارجهای بدین شکل تحقیرآمیز مورد بیمهری قرار نگرفته بود. غیر از سه وزیر خارجه اول (کریم سنجابی، ابراهیم یزدی و صادق قطبزاده) که منصب برای همهی آنها دولت مستاجل بوده، وزارت امور خارجه، پیش از متکی، سه وزیر را به خود دیده است: میرحسین موسوی که پس از نه ماه به سمت نخست وزیری برگزیده شد، علی اکبر ولایتی که پس از شانزده سال و نیم به دلیل تغییر دولت و روی کار آمدن دولت خاتمی این سمت را ترک کرد، کمال خرازی که در ۸ سال ریاست جمهوری خاتمی و علیرغم اختلافاتی با رییسجمهور، سمت خود را حفظ کرد و حتی دو نفر اخیر پس از حضور در دولت، پستهایی را در دفتر رهبری به خود اختصاص دادند؛ امری که بعید است در مورد متکی تکرار شود، مگر اینکه جایگاهی در شورای سیاستگذاری روابط خارجی که ریاست آن با سید کمال خرازی است، به او داده شود و عضوی از اعضای این شورا در کنار سه نفر دیگر باشد
تغییر متکی اما از نظر دولت احمدی نژاد، پیروزی دیگری برای جریان اصلی دولت است. با این تغییر، احمدی نژاد بار دیگر ثابت کرد که میتواند هر تصمیم را که میخواهد، اتخاذ کند. به گونهای که سخنان رهبری در هفته دولت که به نحو آشکاری از متکی حمایت و از موازیکاری در سیاست خارجی انتقاد کرده بود، نیز نتوانست سپر بلای متکی باشد و شاید وزیر معزول امور خارجه، با اتکا به سخنان رهبری بود که آن نهیب را به بقایی زد تا به این ترتیب آخرین میخ را به تابوت وزارت خود بکوبد. واکنش توام با شعف سایتهای حامی دولت (ایران دیپلماتیک، بولتن نیوز و …) مؤید این مطلب است
در اینکه پیام این تغییر برای جهان چیست، هنوز زود است که اظهار نظری صورت گیرد.ولی به یقین جنبههای سلبی این پیام به وجه ایجابی آن میچربد، به خصوص اینکه این تغییر در زمانی صورت میگیرد که پس از چهار قطعنامه شورای امنیت و رابطهی بسیار متشنج با ایران، کشور در عرصهی روابط خارجی کشور با چالشهای بزرگی روبهروست که به عقیدهی بسیازی از کارشناسان “دیپلماسی هوشمندانه” از مهمترین عوامل برونرفت از این بحرانهاست
آقای دکتر صالحی – خلف آقای متکی – اگرچه فردی تحصیلکرده، باهوش و کارآزموده (در زمان حضور در آژانس بینالمللی انرژی اتمی) است، اما باید توجه داشت که اولا وی فعلا تنها سرپرستی وزارت امور خارجه را برعهده دارد، ثانیا توقعات احمدی نژاد از اعضای کابینه استثنا بردار نیست و ثالثا واکنش مجلس که ظاهرا مخالف برکناری متکی بوده است، از چالشهای آقای صالحی در اداره و هدایت سکان دستگاه دیپلماسی کشور خواهد بود. اینها علاوه بر مشکلاتی است که به دلیل رویکرد ناصواب دولت احمدی نژاد در عرصهی روابط خارجی بر کشور تحمیل شده است
اما در بعد درونسازمانی، کارشناسان زبدهی وزارت امور خارجه که در دوران متکی به دلیل رفتارهای به دور از شئونات و اطاعت محض او از احمدی نزاد و حتی از هاشمی ثمره مورد تحقیر قرار گرفته بود و شاهد تنزل جایگاه این وزارتخانه بودند، به یقین از این تغییر استقبال خواهند کرد و امیدوار خواهند بود که روند تخریب وجههی وزارت امور خارجه باندبازیهای ناشی از روابط خویشاوندی و شبه قارهای متوقف شود
هرچند، به نظر می رسد در دولت اقتدارگرای احمدی نژاد، تصور شایستهسالاری حتی در دستگاهی کاملا حرفهای مانند وزارت امور خارجه نیز امری است کاملا واهی و دور از انتظار و چنان که ذکر آن رفت، احمدی نژاد نشان داده است که فقط وزیری میخواهد که تابع محض او باشد و نه کس دیگری
.
By Javid Ghorban-Oghli as published in Kalame Website
Javid Ghorban-Oghli is Iran’s former ambassador to South Africa.
Javid Ghorban-Oghli is Iran’s former ambassador to South Africa.
Tuesday 30 November 2010
تحلیلی بر قطع رابطه گامبیا با ایران
Sowing Wind, Harvesting a Storm
by Javid Ghorban-Oghli
For its unilateral severance of ties with Iran, the West African country of Gambia has still announced no clear explanation. However, as a political analyst and an informer of the history of Iran-Gambia relations, I can provide some insights.
Iran and Gambia had been enjoying close relations until the occurrence of this evidence. Since 1994, when Yahya Jammeh toppled the government of Dawda Jawara in a bloodless coup, Gambia established friendly ties with Iran and Jammeh was one of the leaders that attend Organization of Islamic Conference in Tehran in 1997.
Yahya Jammeh was the first head of the country who invited Iran’s president (Ahmadinejad) to be the special guest of the African Union Summit held in Banjul, the capital of Gambia, in 2006. Beside Ahmadinejad, Hugo Chavez was also invited by the Gambian president. Ahmadinejad made two other visits to Gambia, one during a air flight refueling on his way to New York, and one an official visit made in the autumn of last year. Yahya Jammeh has also made two visits to Iran. The two countries are also pursuing construction projects in Gambia.
The geographical features of Gambia raise interests. It is the smallest country in mainland Africa, surrounded on three sides by Senegal and bordering the Atlantic Ocean on the remaining side.
The apparent reason for Gambia’s impromptu decision is said to be the controversy over the Iranian arms cargo confiscated by the government of Nigeria. In his talks with Nigerian officials, Iranian FM Manouchehr Mottaki has explained that the destination of the weaponry had not been Nigeria, but Gambia. I have heard that even Yahya Jammeh sent a special envoy to assure the Nigerians that Banjul, the capital of Gambia, was the final destination of the arms cargo. The Gambian president may have thought that shuttle diplomacy between Iran, Nigeria and Gambia could solve the problem. However, Nigerian officials decided to file a report to the UN Security Council. On the same day that Manouchehr Mottaki spoke of a “misunderstanding” resolved after bilateral talks, Nigeria ordered its UN ambassador to report the incident as a case of a violation of Resolution 1929 –which bans transfer of arms by Iran to other countries. Most probably, Nigeria has referred to Gambia in its report to the UN Security Council. Fearing possible punishment –or perhaps under external pressure—Gambia severed relations with Iran to distance itself from suspicion.
However, in the larger framework, Iran’s diplomatic weaknesses are conspicuous in this incident. The last two months have been bitter for Iranian diplomacy, from Iran’s failure to gain a seat on the UN Women Board, UNESCO’s abstention in joining Iran’s international day of philosophy held in Iran, and the use of the fake name A-R-A-B-I-A-N Gulf (instead of Persian Gulf) in the opening ceremony of Guangzhou Asian Games. Structural defects in Iran’s diplomatic apparatus need a thorough pathology. As long as the current administration has not changed its attitude toward international affairs and believes that it can advance its agenda via fanfare, we should expect such incidents. One who sows wind, harvests a storm.
Javid Ghorban-Oghli is former ambassador to South Africa during Mohammad Khatami’s presidency.
by Javid Ghorban-Oghli
For its unilateral severance of ties with Iran, the West African country of Gambia has still announced no clear explanation. However, as a political analyst and an informer of the history of Iran-Gambia relations, I can provide some insights.
Iran and Gambia had been enjoying close relations until the occurrence of this evidence. Since 1994, when Yahya Jammeh toppled the government of Dawda Jawara in a bloodless coup, Gambia established friendly ties with Iran and Jammeh was one of the leaders that attend Organization of Islamic Conference in Tehran in 1997.
Yahya Jammeh was the first head of the country who invited Iran’s president (Ahmadinejad) to be the special guest of the African Union Summit held in Banjul, the capital of Gambia, in 2006. Beside Ahmadinejad, Hugo Chavez was also invited by the Gambian president. Ahmadinejad made two other visits to Gambia, one during a air flight refueling on his way to New York, and one an official visit made in the autumn of last year. Yahya Jammeh has also made two visits to Iran. The two countries are also pursuing construction projects in Gambia.
The geographical features of Gambia raise interests. It is the smallest country in mainland Africa, surrounded on three sides by Senegal and bordering the Atlantic Ocean on the remaining side.
The apparent reason for Gambia’s impromptu decision is said to be the controversy over the Iranian arms cargo confiscated by the government of Nigeria. In his talks with Nigerian officials, Iranian FM Manouchehr Mottaki has explained that the destination of the weaponry had not been Nigeria, but Gambia. I have heard that even Yahya Jammeh sent a special envoy to assure the Nigerians that Banjul, the capital of Gambia, was the final destination of the arms cargo. The Gambian president may have thought that shuttle diplomacy between Iran, Nigeria and Gambia could solve the problem. However, Nigerian officials decided to file a report to the UN Security Council. On the same day that Manouchehr Mottaki spoke of a “misunderstanding” resolved after bilateral talks, Nigeria ordered its UN ambassador to report the incident as a case of a violation of Resolution 1929 –which bans transfer of arms by Iran to other countries. Most probably, Nigeria has referred to Gambia in its report to the UN Security Council. Fearing possible punishment –or perhaps under external pressure—Gambia severed relations with Iran to distance itself from suspicion.
However, in the larger framework, Iran’s diplomatic weaknesses are conspicuous in this incident. The last two months have been bitter for Iranian diplomacy, from Iran’s failure to gain a seat on the UN Women Board, UNESCO’s abstention in joining Iran’s international day of philosophy held in Iran, and the use of the fake name A-R-A-B-I-A-N Gulf (instead of Persian Gulf) in the opening ceremony of Guangzhou Asian Games. Structural defects in Iran’s diplomatic apparatus need a thorough pathology. As long as the current administration has not changed its attitude toward international affairs and believes that it can advance its agenda via fanfare, we should expect such incidents. One who sows wind, harvests a storm.
Javid Ghorban-Oghli is former ambassador to South Africa during Mohammad Khatami’s presidency.
پنج رسوایی دیپلماتیک در کمتر از یک ماه
مرور عملکرد دولتی که سیاست خارجی را به تعطیلی کشانده است
.
چکیده : در حالی که فریادهای "مدیریت جهان" آقای احمدی نژاد گوش فلک را کر کرده است، بیشتر صاحبنظران و تحلیلگران مسائل روابط خارجی کشور بر این باورند که سیاست خارجی کشور در اکثریت مناطق جهان در حال تعطیلی است. اتفاقاتی که در یکی دو ماه گذشته در سیاست خارجی ما رقم خورد و مستقیما عزت و آبروی کشورمان را هدف قرار داد، آشکارا ناشی از بی کفایتی است و نمی تواند - و نباید - تحت عنوان مصالح کشور با بی اعتنایی و توجیه روبهرو شود
.
کلمه – جاوید قربان اوغلی: یک سال قبل آقای دکتر محمد نهاوندیان رییس اتاق بازرگانی صنایع و معادن ایران در بیست و پنجمین نشست هیات نمایندگان اتاق ایران با جدی دانستن رکود در اقتصاد کشور اعلام کرد: “در بیشتر مناطق صنعتی کشور حدود ۵۰ درصد از واحدهای تولیدی در حال تعطیلی هستند و براساس تحلیلی که اتاق ایران انجام داده است، بیشتر واحدهای تولیدی کشور با کمتر از ۳۰ درصد ظرفیت اسمی خود مشغول کار هستند.” (وب سایت اتاق ایران، شنبه ۶ آذر ۱۳۸۹) و
اینکه وضعیت اقتصاد کشور چگونه است و در آینده به چه مصیبتی دچار خواهیم شد، نه در تخصص نگارنده این سطور است و نه در حوصله این مطلب. غرض از این نوشتار و به عنوان کارشناس در حوزه سیاست خارجی این است که گفته شود هشدار یک سال قبل آقای نهاوندیان در حوزه اقتصادی، امروز در روابط خارجی کشور نیز مصداق دارد و در حالی که فریادهای “مدیریت جهان” آقای احمدی نژاد گوش فلک را کر کرده است، بیشتر صاحبنظران و تحلیلگران مسائل روابط خارجی کشور بر این باورند که سیاست خارجی کشور در اکثریت مناطق جهان در حال تعطیلی است. و
تا کنون دلمان به این خوش بود که اگر رابطه ای با کشورهای مطرح جهان نداریم و به اکثر سفرای ما در کشورهای اروپایی حتی در سطح مدیرکل نیز ملاقات نمی دهند و وزیر امور خارجه ما علیرغم کثیرالسفر بودن – که حتی داد رییس دولت را نیز درآورد – نتوانسته حتی به یک کشور اروپایی سفر در چارچوب روابط دوجانبه داشته باشد و رابطه غربی ها با رییس دولت در حکم جن و بسم الله است، ولی چه باک که ما را در کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین در حد یک ابرقدرت تحویل می گیرند و نزد آنان اعتبار داریم
ولی ظاهر حادثه نیجریه، از قصر ترک خورده ی روابط ایران با این کشورها نیز پرده برداشت و هنوز متکی پای خود را از ابوجا بیرون نگذاشته بود که مقامات این کشور آفریقایی موضوع ارسال تسلیحات را به شورای امنیت سازمان ملل گزارش کردند تا از این رهگذر، پرده بعدی این سناریو که قطع رابطه دولت ذره بینی گامبیا با ایران – آن هم به ابتکار و پیشدستی آن کشور – بود، رقم بخورد. حادثه ای که کاخ شیشه ای سیاست آفریقایی ایران را فرو ریخت تا احتمالا حوادث دیگری را در آینده رقم بزند و تتمه آبروی کشور را هم به حراج بگذارد. و
اتفاقاتی که در یکی دو ماه گذشته در سیاست خارجی ما رقم خورد و مستقیما عزت و آبروی کشورمان را هدف قرار داد، آشکارا ناشی از بی کفایتی است و نمی تواند – و نباید – تحت عنوان مصالح کشور با بی اعتنایی و توجیه روبهرو شود. چند نمونه را فقط از باب تذکر یادآوری می کنم:و
۱ – کشور کوچک گامبیا که روابط بسیار مستحکمی با ایران داشت، به خاطر اشتباه فاحش دستگاه دیپلماسی، در یک اقدام بی سابقه با اعلام قطع کلیه مناسبات خود با ایران، به کارکنان نمایندگی ایران در آن کشور و کلیه ایرانیان و شهروندان ایرانی که از طرف دولت ایران در گامبیا فعالیت می کنند، ۴۸ ساعت مهلت داد تا خاک این کشور را ترک کنند.و
برای آگاهی بیشتر از اینکه گامبیا چگونه کشوری است و در پاسخ به تخطئه برخی از نمایندگان محترم مجلس که به جای انجام مسولیتهای خود در قبال کشور سعی در ماست مالی کردن این حادثه کردند و گفتند”اصلا ما در این کشور سفارت نداشتیم!” خاطرنشان می کنم که گامبیا همان کشور کوچکی در غرب آفریقاست که: و
آقای احمدی نژاد سال قبل طی سفری رسمی به بانجول در مصاحبه خبری روابط ایران و گامبیا را برادرانه و بسیار خوب و مثبت ارزیابی کرده و افزوده بود: مصمم هستیم در زمینه ارتقاء روابط دوجانبه و بین المللی با گامبیا گام های مستحکمی را برداریم و در این راه هیچ عاملی نمی تواند ما را متوقف کند. (پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری دوشنبه ۲ آذر ۱۳۸۸) و
اولین کشوری بود که از آقای احمدی نژاد به عنوان میهمان ویژه در اجلاس سران آفریقا در بانجول (۱۳۸۵) دعوت کرد
علیرغم آکردیته بودن سفارتمان در سنگال در بانجول، به دلیل اصرار آقای یحیی جامه – رییس گامبیا – و اعطای امکانات به ایران، آقای متکی یک دیپلمات ارشد را به بانجول اعزام کرده بود و منظور دولت گامبیا از اعطای مهلت ۴۸ ساعته نیز در همین رابطه بود
و لابد آقایان نماینده محترم از پس پرده آگاهند و می دانند که اقدام آقای یحیی جامه، به مثابه پاتک حادثه نیجریه و مدیریت ناکارآمد و فاجعه بار این بحران بود. و
۲ – کمیته اجتماعی، بشردوستانه و فرهنگی مجمع عمومی سازمان ملل متحد، روز شنبه ۲۸ آبان (۱۸ نوامبر) قطعنامه ای را با ۸۰ رای موافق و ۴۴ رای مخالف درباره وضعیت حقوق بشر و مسائل اجتماعی – انسانی ایران صادر کرد. ۵۷ کشور به این قطعنامه رای ممتنع دادند
خبرگزاری رسمی و منابع نزدیک به دولت کریمه با جمع زدن آراء مخالف و ممتنع نوشتند: “قطعنامه ضد ایرانی حقوق بشر علیرغم مخالفت ۱۰۱ کشور در سازمان ملل به تصویب رسید.” فارغ از اینکه این قطعنامه اهمیتی دارد یا نه، نکته مهم سرمایه گذاری سنگین دولت و دستگاه دیپلماسی و قضایی کشور برای شکست دادن این قطعنامه بود. برای اولین بار دکتر محمدجواد لاریجانی برای رایزنی با کشورهای مختلف به نیویورک اعزام شده بود، و هرچند مشاور امور بین الملل قوه قضائیه، آن را قطعنامه ای «سیاسی و ضد ایرانی» خواند که حاصل فشارهای غرب بوده و از ارزش چندانی برخوردار نیست، ولی خود می داند که برای عدم تصویب آن هر کاری که در توانش بود، انجام داد
طرفه اینکه شاهمهره دیپلماسی جناح اصولگرا در یک مانور سیاسی – البته پس از تصویب قطعنامه – از احتمال زنده ماندن خانمی که حکم سنگسار او هزینه های سنگینی را به کشور تحمیل کرد و یکی از دلایل اصلی لحن بسیار تند قطعنامه امسال و بیشتر شدن آراء موافق و کاهش آراء مخالف بود، صحبت کرد (لابد از جایگاه برادر کوچکتر خود). و
جهت اطلاع همکاران آقای لاریجانی در جناح اصولگرای دولت و قوه قضاییه، این قطعنامه از ایران می خواهد تا به «آزار و اذیت، ارعاب و سرکوب مخالفان سیاسی، مدافعان حقوق بشر، رهبران اتحادیه های کارگری، دانشجویان، دانشگاهیان، روزنامه نگاران، نمایندگان مطبوعاتی، وبلاگ نویسان، روحانیون، هنرمندان و وکلا» پایان دهد. این قطعنامه همچنین حکم اعدام برای جرائمی مانند محاربه را که «تعریف مشخص و صریحی ندارد» مغایر با حقوق و آزادی های اساسی اعلام کرده است. و
یک هفته قبل از رای گیری برای این قطعنامه، همه خبرگزاری های کوچک و بزرگ جهان خبری را به طور همزمان روی خروجی های خود آوردند: “تلاش ایران برای کسب یک کرسی در هیات اجرایی زنان سازمان ملل متحد ناکام ماند.” و
نهاد زنان سازمان ملل متحد جدیدترین تشکیلات این سازمان است که با ادغام چند نهاد ایجاد شده و آقای بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل، رییس جمهور سابق یکی از کشورهای جهان را در راس آن گمارده است
از حوزه آسیا ۱۰ کشور برای ۱۰ کرسی سهمیه قاره در هیات اجرایی این نهاد داوطلب شده بودند که ایران نیز در زمره این کشورها بود و علی الظاهر باید بدون هیچ مانعی این کرسی مهم را به دست می آورد
تردید نباید کرد که کسب این کرسی برای دولت دهم از اولویت های دیپلماتیک بود که در صورت تحقق، فریاد پیروزی آنان گوش فلک را کر می کرد. ولی مانند همیشه “استکبار جهانی” به مقابله با ایران برخاست و ضمن نارضایتی از راهیابی ایران به هیات اجرایی این نهاد بین المللی، از کشور “تیمور شرقی” خواست که خود را کاندیدا نماید و عجیب اینکه این کشور کوچک آسیایی با ۸ سال تاریخ از زمان استقلال (۲۰۰۲) و کمتر از یک میلیون جمعیت، با پشتیبانی همان استکبار جهانی با اختلافی چشمگیر (۳۶ رای در مقابل ۱۹ رای) ایران مدعی مدیریت جهان را شکست داد و به جای ایران به عضویت هیات اجرایی زنان سازمان ملل انتخاب شد
۴- در همان زمان که تیم اعزامی به سازمان ملل متحد از سرافکندگی شکست در مقابل تیمور شرقی روی بازگشت به وطن را نداشت، دولت چین که دارای روابط استراتژیکی با ایران است و رییس دولت هیچ فرصتی را برای تمجید از روابط عالی پکن – تهران از دست نمی دهد، به طوری که حتی برای افتتاح سالن ایران در نمایشگاه اکسپو ۲۰۱۰ شانگهای شخصا عازم آن کشور شد، در مراسم افتتاحیه بازیهای آسیایی گوانگجو در مقابل دیدگان حیرت زده صدها میلیون بیننده در صفحات تلویزیون های خانگی و دهها هزار حاضرین در سالن مراسم، نام مجعول خلیج فارس را به دنیا عرضه می کند و عجیب اینکه هیچ اتفاقی هم نمی افتد و در حالی که ورزشکاران ایرانی در پیروی از سیاستهای کشور از رویارویی با ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس سرباز زده و از کسب مدالهای زرین – که آرزوی هر قهرمانی است که سالها برای آن زحمت کشیده و تمرینهای طاقت فرسا را به جان خریده – باز می مانند، ولی مسئولان و رؤسای ورزش کشور بی هیچ دغدغه ای در سالن نشسته و به تماشای مراسم افتتاحیه ادامه می دهند و آب هم از آب تکان نمی خورد و همه چیز تحت الشعاع افتخاراتی که جوانان کشور آفریده اند، به بوته نسیان سپرده می شود و بعید نیست که رؤسای ورزش کشور به خاطر افتخارآفرینی جوانان سرفراز کشور مورد تشویق هم قرار گیرند
۵- در ادامه افتخارات دولت در مدیریت جهان، اتفاق ساده دیگری نیز رقم می خورد. یونسکو که بارها رسانه های کشور از آن با عنوان “سازمان معتبر جهان” یاد کرده اند، با صدور اطلاعیه ای “به خاطر عدم احراز شرایط لازم برای سازماندهی موثر یک همایش مورد قبول سازمان ملل” حمایت خود را از برگزاری همایش بین المللی فلسفه در ایران پس می گیرد
مطابق رویه حاکم بر کشور، این بار نیز استکبار جهانی مسئول مستقیم این ماجراست، هرچند که برخی رسانه ها بیهوده بر طبل شایعات می کوبند و می گویند: “نحوه برخورد و محدودیت های ایران برای علوم انسانی و اجتماعی در مراکز آموزش عالی، دلیل عقبگرد یونسکو از حمایت از این همایش است.” و
مساله نیجریه و رسوایی گامبیا هم پیشکش آقای احمدی نژاد و روابط ممتاز دولتش با قاره آفریقا
به راستی چه نهاد و سازمانی مسئول رسیدگی به این رسوایی های دیپلماتیک است؟ تنها یک مورد از این اتفاقات در هر کشوری کافی است تا وزیر امور خارجه را وادار به استعفا کند و رییس دولت را به مجلس بکشاند
اما انگار بهتر است ما هم لب فرو ببندیم و در حالی که اصل عزت به عنوان اولین اصل از اصول سه گانه و دکترین سیاست خارجی کشور (عزت، حکمت و مصلحت) که از سوی بالاترین مقام تصمیم گیرنده کشور اعلام شده، به خاطر بی کفایتی دولت و دست اندرکاران سیاست خارجی در عرصه روابط خارجی کشور به سخره گرفته می شود، بگذاریم آقایان احمدی نژاد و متکی همچنان در رویاهای خود از برنامههایی که برای مدیریت جهانی دارند، سخن بگویند و آقای مشایی هم “تغییر در سیاستهای اعلامی در دنیا” را با “روش مدیریتی دکتر احمدی نژاد و اندیشهها و بیانات ایشان” اعلام نماید
اینکه وضعیت اقتصاد کشور چگونه است و در آینده به چه مصیبتی دچار خواهیم شد، نه در تخصص نگارنده این سطور است و نه در حوصله این مطلب. غرض از این نوشتار و به عنوان کارشناس در حوزه سیاست خارجی این است که گفته شود هشدار یک سال قبل آقای نهاوندیان در حوزه اقتصادی، امروز در روابط خارجی کشور نیز مصداق دارد و در حالی که فریادهای “مدیریت جهان” آقای احمدی نژاد گوش فلک را کر کرده است، بیشتر صاحبنظران و تحلیلگران مسائل روابط خارجی کشور بر این باورند که سیاست خارجی کشور در اکثریت مناطق جهان در حال تعطیلی است. و
تا کنون دلمان به این خوش بود که اگر رابطه ای با کشورهای مطرح جهان نداریم و به اکثر سفرای ما در کشورهای اروپایی حتی در سطح مدیرکل نیز ملاقات نمی دهند و وزیر امور خارجه ما علیرغم کثیرالسفر بودن – که حتی داد رییس دولت را نیز درآورد – نتوانسته حتی به یک کشور اروپایی سفر در چارچوب روابط دوجانبه داشته باشد و رابطه غربی ها با رییس دولت در حکم جن و بسم الله است، ولی چه باک که ما را در کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین در حد یک ابرقدرت تحویل می گیرند و نزد آنان اعتبار داریم
ولی ظاهر حادثه نیجریه، از قصر ترک خورده ی روابط ایران با این کشورها نیز پرده برداشت و هنوز متکی پای خود را از ابوجا بیرون نگذاشته بود که مقامات این کشور آفریقایی موضوع ارسال تسلیحات را به شورای امنیت سازمان ملل گزارش کردند تا از این رهگذر، پرده بعدی این سناریو که قطع رابطه دولت ذره بینی گامبیا با ایران – آن هم به ابتکار و پیشدستی آن کشور – بود، رقم بخورد. حادثه ای که کاخ شیشه ای سیاست آفریقایی ایران را فرو ریخت تا احتمالا حوادث دیگری را در آینده رقم بزند و تتمه آبروی کشور را هم به حراج بگذارد. و
اتفاقاتی که در یکی دو ماه گذشته در سیاست خارجی ما رقم خورد و مستقیما عزت و آبروی کشورمان را هدف قرار داد، آشکارا ناشی از بی کفایتی است و نمی تواند – و نباید – تحت عنوان مصالح کشور با بی اعتنایی و توجیه روبهرو شود. چند نمونه را فقط از باب تذکر یادآوری می کنم:و
۱ – کشور کوچک گامبیا که روابط بسیار مستحکمی با ایران داشت، به خاطر اشتباه فاحش دستگاه دیپلماسی، در یک اقدام بی سابقه با اعلام قطع کلیه مناسبات خود با ایران، به کارکنان نمایندگی ایران در آن کشور و کلیه ایرانیان و شهروندان ایرانی که از طرف دولت ایران در گامبیا فعالیت می کنند، ۴۸ ساعت مهلت داد تا خاک این کشور را ترک کنند.و
برای آگاهی بیشتر از اینکه گامبیا چگونه کشوری است و در پاسخ به تخطئه برخی از نمایندگان محترم مجلس که به جای انجام مسولیتهای خود در قبال کشور سعی در ماست مالی کردن این حادثه کردند و گفتند”اصلا ما در این کشور سفارت نداشتیم!” خاطرنشان می کنم که گامبیا همان کشور کوچکی در غرب آفریقاست که: و
آقای احمدی نژاد سال قبل طی سفری رسمی به بانجول در مصاحبه خبری روابط ایران و گامبیا را برادرانه و بسیار خوب و مثبت ارزیابی کرده و افزوده بود: مصمم هستیم در زمینه ارتقاء روابط دوجانبه و بین المللی با گامبیا گام های مستحکمی را برداریم و در این راه هیچ عاملی نمی تواند ما را متوقف کند. (پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری دوشنبه ۲ آذر ۱۳۸۸) و
اولین کشوری بود که از آقای احمدی نژاد به عنوان میهمان ویژه در اجلاس سران آفریقا در بانجول (۱۳۸۵) دعوت کرد
علیرغم آکردیته بودن سفارتمان در سنگال در بانجول، به دلیل اصرار آقای یحیی جامه – رییس گامبیا – و اعطای امکانات به ایران، آقای متکی یک دیپلمات ارشد را به بانجول اعزام کرده بود و منظور دولت گامبیا از اعطای مهلت ۴۸ ساعته نیز در همین رابطه بود
و لابد آقایان نماینده محترم از پس پرده آگاهند و می دانند که اقدام آقای یحیی جامه، به مثابه پاتک حادثه نیجریه و مدیریت ناکارآمد و فاجعه بار این بحران بود. و
۲ – کمیته اجتماعی، بشردوستانه و فرهنگی مجمع عمومی سازمان ملل متحد، روز شنبه ۲۸ آبان (۱۸ نوامبر) قطعنامه ای را با ۸۰ رای موافق و ۴۴ رای مخالف درباره وضعیت حقوق بشر و مسائل اجتماعی – انسانی ایران صادر کرد. ۵۷ کشور به این قطعنامه رای ممتنع دادند
خبرگزاری رسمی و منابع نزدیک به دولت کریمه با جمع زدن آراء مخالف و ممتنع نوشتند: “قطعنامه ضد ایرانی حقوق بشر علیرغم مخالفت ۱۰۱ کشور در سازمان ملل به تصویب رسید.” فارغ از اینکه این قطعنامه اهمیتی دارد یا نه، نکته مهم سرمایه گذاری سنگین دولت و دستگاه دیپلماسی و قضایی کشور برای شکست دادن این قطعنامه بود. برای اولین بار دکتر محمدجواد لاریجانی برای رایزنی با کشورهای مختلف به نیویورک اعزام شده بود، و هرچند مشاور امور بین الملل قوه قضائیه، آن را قطعنامه ای «سیاسی و ضد ایرانی» خواند که حاصل فشارهای غرب بوده و از ارزش چندانی برخوردار نیست، ولی خود می داند که برای عدم تصویب آن هر کاری که در توانش بود، انجام داد
طرفه اینکه شاهمهره دیپلماسی جناح اصولگرا در یک مانور سیاسی – البته پس از تصویب قطعنامه – از احتمال زنده ماندن خانمی که حکم سنگسار او هزینه های سنگینی را به کشور تحمیل کرد و یکی از دلایل اصلی لحن بسیار تند قطعنامه امسال و بیشتر شدن آراء موافق و کاهش آراء مخالف بود، صحبت کرد (لابد از جایگاه برادر کوچکتر خود). و
جهت اطلاع همکاران آقای لاریجانی در جناح اصولگرای دولت و قوه قضاییه، این قطعنامه از ایران می خواهد تا به «آزار و اذیت، ارعاب و سرکوب مخالفان سیاسی، مدافعان حقوق بشر، رهبران اتحادیه های کارگری، دانشجویان، دانشگاهیان، روزنامه نگاران، نمایندگان مطبوعاتی، وبلاگ نویسان، روحانیون، هنرمندان و وکلا» پایان دهد. این قطعنامه همچنین حکم اعدام برای جرائمی مانند محاربه را که «تعریف مشخص و صریحی ندارد» مغایر با حقوق و آزادی های اساسی اعلام کرده است. و
یک هفته قبل از رای گیری برای این قطعنامه، همه خبرگزاری های کوچک و بزرگ جهان خبری را به طور همزمان روی خروجی های خود آوردند: “تلاش ایران برای کسب یک کرسی در هیات اجرایی زنان سازمان ملل متحد ناکام ماند.” و
نهاد زنان سازمان ملل متحد جدیدترین تشکیلات این سازمان است که با ادغام چند نهاد ایجاد شده و آقای بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل، رییس جمهور سابق یکی از کشورهای جهان را در راس آن گمارده است
از حوزه آسیا ۱۰ کشور برای ۱۰ کرسی سهمیه قاره در هیات اجرایی این نهاد داوطلب شده بودند که ایران نیز در زمره این کشورها بود و علی الظاهر باید بدون هیچ مانعی این کرسی مهم را به دست می آورد
تردید نباید کرد که کسب این کرسی برای دولت دهم از اولویت های دیپلماتیک بود که در صورت تحقق، فریاد پیروزی آنان گوش فلک را کر می کرد. ولی مانند همیشه “استکبار جهانی” به مقابله با ایران برخاست و ضمن نارضایتی از راهیابی ایران به هیات اجرایی این نهاد بین المللی، از کشور “تیمور شرقی” خواست که خود را کاندیدا نماید و عجیب اینکه این کشور کوچک آسیایی با ۸ سال تاریخ از زمان استقلال (۲۰۰۲) و کمتر از یک میلیون جمعیت، با پشتیبانی همان استکبار جهانی با اختلافی چشمگیر (۳۶ رای در مقابل ۱۹ رای) ایران مدعی مدیریت جهان را شکست داد و به جای ایران به عضویت هیات اجرایی زنان سازمان ملل انتخاب شد
۴- در همان زمان که تیم اعزامی به سازمان ملل متحد از سرافکندگی شکست در مقابل تیمور شرقی روی بازگشت به وطن را نداشت، دولت چین که دارای روابط استراتژیکی با ایران است و رییس دولت هیچ فرصتی را برای تمجید از روابط عالی پکن – تهران از دست نمی دهد، به طوری که حتی برای افتتاح سالن ایران در نمایشگاه اکسپو ۲۰۱۰ شانگهای شخصا عازم آن کشور شد، در مراسم افتتاحیه بازیهای آسیایی گوانگجو در مقابل دیدگان حیرت زده صدها میلیون بیننده در صفحات تلویزیون های خانگی و دهها هزار حاضرین در سالن مراسم، نام مجعول خلیج فارس را به دنیا عرضه می کند و عجیب اینکه هیچ اتفاقی هم نمی افتد و در حالی که ورزشکاران ایرانی در پیروی از سیاستهای کشور از رویارویی با ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس سرباز زده و از کسب مدالهای زرین – که آرزوی هر قهرمانی است که سالها برای آن زحمت کشیده و تمرینهای طاقت فرسا را به جان خریده – باز می مانند، ولی مسئولان و رؤسای ورزش کشور بی هیچ دغدغه ای در سالن نشسته و به تماشای مراسم افتتاحیه ادامه می دهند و آب هم از آب تکان نمی خورد و همه چیز تحت الشعاع افتخاراتی که جوانان کشور آفریده اند، به بوته نسیان سپرده می شود و بعید نیست که رؤسای ورزش کشور به خاطر افتخارآفرینی جوانان سرفراز کشور مورد تشویق هم قرار گیرند
۵- در ادامه افتخارات دولت در مدیریت جهان، اتفاق ساده دیگری نیز رقم می خورد. یونسکو که بارها رسانه های کشور از آن با عنوان “سازمان معتبر جهان” یاد کرده اند، با صدور اطلاعیه ای “به خاطر عدم احراز شرایط لازم برای سازماندهی موثر یک همایش مورد قبول سازمان ملل” حمایت خود را از برگزاری همایش بین المللی فلسفه در ایران پس می گیرد
مطابق رویه حاکم بر کشور، این بار نیز استکبار جهانی مسئول مستقیم این ماجراست، هرچند که برخی رسانه ها بیهوده بر طبل شایعات می کوبند و می گویند: “نحوه برخورد و محدودیت های ایران برای علوم انسانی و اجتماعی در مراکز آموزش عالی، دلیل عقبگرد یونسکو از حمایت از این همایش است.” و
مساله نیجریه و رسوایی گامبیا هم پیشکش آقای احمدی نژاد و روابط ممتاز دولتش با قاره آفریقا
به راستی چه نهاد و سازمانی مسئول رسیدگی به این رسوایی های دیپلماتیک است؟ تنها یک مورد از این اتفاقات در هر کشوری کافی است تا وزیر امور خارجه را وادار به استعفا کند و رییس دولت را به مجلس بکشاند
اما انگار بهتر است ما هم لب فرو ببندیم و در حالی که اصل عزت به عنوان اولین اصل از اصول سه گانه و دکترین سیاست خارجی کشور (عزت، حکمت و مصلحت) که از سوی بالاترین مقام تصمیم گیرنده کشور اعلام شده، به خاطر بی کفایتی دولت و دست اندرکاران سیاست خارجی در عرصه روابط خارجی کشور به سخره گرفته می شود، بگذاریم آقایان احمدی نژاد و متکی همچنان در رویاهای خود از برنامههایی که برای مدیریت جهانی دارند، سخن بگویند و آقای مشایی هم “تغییر در سیاستهای اعلامی در دنیا” را با “روش مدیریتی دکتر احمدی نژاد و اندیشهها و بیانات ایشان” اعلام نماید
By Javid Ghorban-Oghli as published in Kalame Website
Javid Ghorban-Oghli is Iran’s former ambassador to South Africa.
Javid Ghorban-Oghli is Iran’s former ambassador to South Africa.
Wednesday 17 November 2010
مقررات جديد مهاجرت به استراليا
اداره مهاجرت استرالیا در روز 11 نوامبر 2010 اعلام کرد سیستم امتیاز دهی برای ویزای اقامت دائم استرالیا از نیمه دوم سال تغییر خواهد کرد و تغییرات زیر را بدین شرح اعلام کرده است . ضمنا حداقل امتیاز را 65 برای ویزای اقامت دائم در نظر خواهند گرفت
سن
از 18 تا 24 سال 25 امتیاز
از 25 تا 32 سال 30 امتیاز
از 33 تا 39 سال 25 امتیاز
از 40 تا 44 سال 15 امتیاز
از 45 تا 49 سال 0 امتیاز
از 01 جولای 2011 افراد 45 تا 49 ساله هم می توانند برای اقامت استرالیا اقدام کنند البته به شرطی که بقیه شرایط را داشته باشند اما در هر حال خبر خوبی هست چون از سال 1999 تا کنون این قانون وجود نداشته است
IELTSنمره
نمره هر مهارت 6.0 امتیاز 0 دارد
نمره هر مهات 7.0 امتیاز 10 دارد
نمره هر مهارت 8.0 امتیاز 20 دارد
از 01 جولای 2011 اداره مهاجرت آیلتس کمتر از 6.0 را در هیچ موردی نمی پذیرد
سابقه کاری در استرالیا
از 1 سال سابقه کار مرتبط در 2 سال گذشته 5 امتیاز
از 3 سال سابقه کار مرتبط در 5 سال گذشته 10 امتیاز
از 5 سال سابقه کار مرتبط در 7 سال گذشته 15 امتیاز
سابقه کاری در خارج از استرالیا
از 3 سال سابقه کار مرتبط در 5 سال گذشته 5 امتیاز
از 5 سال سابقه کار مرتبط در7 سال گذشته 10 امتیاز
از 8 سال سابقه کار مرتبط در 10سال گذشته 15 امتیاز
در سابقه کار جدید در قسمت اول 3 سال از 5 سال شده است در حال 3 سال از 4 سال است که در این صورت فاصله بیکار بودن فرد می تواند بیشتر باشد
مدارک تحصیلی
مدارک از دانشگاه ها و مراکز مورد قبول استرالیا 10 امتیاز
مدارک سطح سرتيفيكيت سه از استرالیا 10 امتیاز
سن
از 18 تا 24 سال 25 امتیاز
از 25 تا 32 سال 30 امتیاز
از 33 تا 39 سال 25 امتیاز
از 40 تا 44 سال 15 امتیاز
از 45 تا 49 سال 0 امتیاز
از 01 جولای 2011 افراد 45 تا 49 ساله هم می توانند برای اقامت استرالیا اقدام کنند البته به شرطی که بقیه شرایط را داشته باشند اما در هر حال خبر خوبی هست چون از سال 1999 تا کنون این قانون وجود نداشته است
IELTSنمره
نمره هر مهارت 6.0 امتیاز 0 دارد
نمره هر مهات 7.0 امتیاز 10 دارد
نمره هر مهارت 8.0 امتیاز 20 دارد
از 01 جولای 2011 اداره مهاجرت آیلتس کمتر از 6.0 را در هیچ موردی نمی پذیرد
سابقه کاری در استرالیا
از 1 سال سابقه کار مرتبط در 2 سال گذشته 5 امتیاز
از 3 سال سابقه کار مرتبط در 5 سال گذشته 10 امتیاز
از 5 سال سابقه کار مرتبط در 7 سال گذشته 15 امتیاز
سابقه کاری در خارج از استرالیا
از 3 سال سابقه کار مرتبط در 5 سال گذشته 5 امتیاز
از 5 سال سابقه کار مرتبط در7 سال گذشته 10 امتیاز
از 8 سال سابقه کار مرتبط در 10سال گذشته 15 امتیاز
در سابقه کار جدید در قسمت اول 3 سال از 5 سال شده است در حال 3 سال از 4 سال است که در این صورت فاصله بیکار بودن فرد می تواند بیشتر باشد
مدارک تحصیلی
مدارک از دانشگاه ها و مراکز مورد قبول استرالیا 10 امتیاز
مدارک سطح سرتيفيكيت سه از استرالیا 10 امتیاز
مدرك ديپلما از استرالیا 10 امتیاز مدرک لیسانس به همراه ماستر يا هاونر 15 امتیاز
مدرک پي اچ دي 20 امتياز
تحصیل در استرالیا
از 2 سال تحصیل تمام وقت در استرالیا 5 امتیاز
نمره زبان دیگر
زبان فارسی 5 امتیاز
امتیاز همسر
همسر 5 امتیاز - به شرطها و شروطها
سال کاری در استرالیا
کسانی که بعد از فارغ التحصیلی در استرالیا سابقه کار دارند 5 امتیاز
اسپانسر ایالتی
گرفتن اسپانسر از ایالت های استرالیا 5 امتیاز
اسپانسر فامیلی
اسپانسر فامیلی در استرالیا 10 امتیاز
تحصیل در مناطق کم جمعیت استرالیا
تحصیل در مناطق کم جمعیت استرالیا 5 امتیاز
زبان فارسی 5 امتیاز
امتیاز همسر
همسر 5 امتیاز - به شرطها و شروطها
سال کاری در استرالیا
کسانی که بعد از فارغ التحصیلی در استرالیا سابقه کار دارند 5 امتیاز
اسپانسر ایالتی
گرفتن اسپانسر از ایالت های استرالیا 5 امتیاز
اسپانسر فامیلی
اسپانسر فامیلی در استرالیا 10 امتیاز
تحصیل در مناطق کم جمعیت استرالیا
تحصیل در مناطق کم جمعیت استرالیا 5 امتیاز
Thursday 11 November 2010
زائر راه نوین
هر چند ابریشم- نگارِ اصفهان و بلخ و چین هستم
در بارگاهِ بیدلی های تو سرگشته ترین هستم
با روح بودا در سماعی یا سرانگشت ِ سلیمانی ؟
این سان که من دیوانه ای همواره ات زیر نگین هستم
از جام جادوی هزار و یک قبیله آتشی آور
در جستجوی جذبه ای دور از شبان ِ نقطه چین هستم
آتش بزن ! آتش بزن ! آتش بزن ! در سینۀ صحرا
در رقصِ گندم زارهایت ، حسرتِ نانِ جُوین هستم
گاهی که از منظومه ها افشانی و از کوه ها جوشان
در پای هر آتشفشان ِ نیم خفته، در کمین هستم
باشد که توفان ِ تو از من بادبان سازد در اقیانوس
در ساحل ِ سوزانِ هلمند آخرین چادر نشین هستم
زان دم که طورِ معرفت از سند جوشید و طلسم از نیل
از سایۀ اهرام ِ اعظم ، زائرِ راه نوین هستم
هو هو بزن در هشت ضلع ِ این مُقرنَس ها و گنبد ها
در سنگچین ِ خویشتن تنها صدایی بی طنین هستم
هر شب که بارانِ شهود از گیسوان ِ گَنگ می بارد
سوسوی فانوسی در آتش بازی ِماه و زمین هستم
گم کردی و گم کردم افلاک و زمین، ده رُبع مَسکون را
تا چشم در چشم تو دارم ، مرکز دنیا و دین هستم
پرسان کن از اقصای اطلس دستم ، از افلاک بالم را
در موج خیز ماه و پروین هر قدَرِ شور آفرین هستم
کشمیر تا شیراز- روشن کن بهشتی از پَرِ طاووس
تا بنگری - از سنبله تا ثور- کبکی خوشه چین هستم
دیگر نه در دهلی بجوی و غزنه ، نه بلخ و بخارایم
بربند چشمان و بپرس از مردمانت! ؛ من همین هستم
دستی فراز مشعل خورشید و دستی آبی ِ دریا ؛
تا چند با رقص ِ بهشت و دوزخ این گونه قرین هستم ؟
در بارگاهِ بیدلی های تو سرگشته ترین هستم
با روح بودا در سماعی یا سرانگشت ِ سلیمانی ؟
این سان که من دیوانه ای همواره ات زیر نگین هستم
از جام جادوی هزار و یک قبیله آتشی آور
در جستجوی جذبه ای دور از شبان ِ نقطه چین هستم
آتش بزن ! آتش بزن ! آتش بزن ! در سینۀ صحرا
در رقصِ گندم زارهایت ، حسرتِ نانِ جُوین هستم
گاهی که از منظومه ها افشانی و از کوه ها جوشان
در پای هر آتشفشان ِ نیم خفته، در کمین هستم
باشد که توفان ِ تو از من بادبان سازد در اقیانوس
در ساحل ِ سوزانِ هلمند آخرین چادر نشین هستم
زان دم که طورِ معرفت از سند جوشید و طلسم از نیل
از سایۀ اهرام ِ اعظم ، زائرِ راه نوین هستم
هو هو بزن در هشت ضلع ِ این مُقرنَس ها و گنبد ها
در سنگچین ِ خویشتن تنها صدایی بی طنین هستم
هر شب که بارانِ شهود از گیسوان ِ گَنگ می بارد
سوسوی فانوسی در آتش بازی ِماه و زمین هستم
گم کردی و گم کردم افلاک و زمین، ده رُبع مَسکون را
تا چشم در چشم تو دارم ، مرکز دنیا و دین هستم
پرسان کن از اقصای اطلس دستم ، از افلاک بالم را
در موج خیز ماه و پروین هر قدَرِ شور آفرین هستم
کشمیر تا شیراز- روشن کن بهشتی از پَرِ طاووس
تا بنگری - از سنبله تا ثور- کبکی خوشه چین هستم
دیگر نه در دهلی بجوی و غزنه ، نه بلخ و بخارایم
بربند چشمان و بپرس از مردمانت! ؛ من همین هستم
دستی فراز مشعل خورشید و دستی آبی ِ دریا ؛
تا چند با رقص ِ بهشت و دوزخ این گونه قرین هستم ؟
خوش می خروشد این قطارِ مست ، سوی آخرین قلّه
جان می کَنم با واژه هایت، گرچه تنها سرنشین هستم
جان می کَنم با واژه هایت، گرچه تنها سرنشین هستم
سروده ای از شاعر معاصر افغان استاد محمدتقی اکبری (سراج) - مهر (میزان) 1388 تقدیم به مقام ابوالمعانی عبدالقادر بیدل و پارسی سرایان هند، ایران و افغانستان
http://kabulsongs.blogfa.com/ به نقل از وبلاگ شاعر
Thursday 4 November 2010
در حکایت یارانه
غم مخور دوران بی پولی به پایان می رسد
دارد این یارانه ها استان به استان می رسد
مبلغش هر چند فعلاً قابل برداشت نیست
موسم برداشت حتماً تا زمستان می رسد
در حساب بانکی ات عمری اگر پولی نبود
بعد از این یک پول یامفتی فراوان می رسد
چند سالی مایه داران حال می کردند و حال
نوبت حالیدن یارانه داران می رسد
شهر، کلاً شور و حال دیگری بگرفته است
بانگ بوق و سوت و کف از هر خیابان می رسد
آن یکی با ساز، رنگ گلپری جون می زند
این یکی با دنبکش، بابا کرم خوان می رسد
عمه صغرا پشت گوشی قهقهه سر داده است
شوهرش هم با کباب و نان و ریحان می رسد
مش رجب، آن گوشه هی یکریز بشکن می زند
خاله طوبا هم کمر جنبان و رقصان می رسد
تا که بابام این خبر را در جراید خواند گفت:
خب خدا را شکر پول کفش و تنبان می رسد
مادرم هم خندهی جانانه ای فرمود و گفت:
پول شال و عینک و یک جفت دندان می رسد
بی بی از آن سو کمی تا قسمتی فریاد زد:
خرج استخر و سونام، ای جانمی جان می رسد
خان عمو با کیسه و زنبیل و ساکش رفته بانک
تا بگیرد آنچه را فعلاً به ایشان می رسد
اصغری در پای منقل، بود سرگرم حساب
تا ببیند پول چندین لول، الآن می رسد
خاله آزیتا که یادش رفته فرمی پر کند
طفکی از دور با چشمان گریان می رسد
ارسالی از لیلا
Thursday 14 October 2010
سخنان حکیمانه
دو چيز را هميشه فراموش كن. خوبي كه به كسي مي كني و بدي كه كسي به تو مي كند
هميشه به ياد داشته باش. در مجلسي وارد شدي زبانت را نگه دار . در سفره اي نشستي شكمت را نگه دار . در خانه اي وارد شدي چشمانت را نگه دار . در نماز ايستادي دلت را نگه دار
دنيا دو روز است: يك روز با تو و يك روز عليه تو. روزي كه با توست مغرور مشو و روزي كه عليه توست مايوس نشو. چرا كه هر دو پايان پذيرند
به چشمانت بياموز كه هر كسي ارزش نگاه ندارد. به دستانت بياموز كه هر گلي ارزش چيدن ندارد. به دلت بياموز كه هر عشقي ارزش پرورش ندارد
دو چيز را از هم جدا كن: عشق و هوس. چون اولي مقدس است و دومي شيطاني، اولي تو را به پاكي مي برد و دومي به پليدي
در دنيا فقط سه نفر هستند كه بدون هيچ چشمداشت و منتي و فقط به خاطر خودت خواسته هايت را بر طرف ميكنند، پدر و مادرت و نفر سومي كه خودت پيدايش ميكني، مواظب باش كه از دستش ندهي و بدان كه تو هم براي او نفر سوم خواهي بود
چشم و زبان ، دو سلاح بزرگ در نزد تواند، چگونه از آنها استفاده ميكني؟ مانند تيري زهرآلود يا آفتابي جهانتاب، زندگي گير يا زندگي بخش
بدان كه قلبت كوچك است پس نميتواني تقسيمش كني، هرگاه خواستي آنرا ببخشي با تمام وجودت ببخش كه كوچكيش جبران شود
هيچگاه عشق را با محبت، دلسوزي، ترحم و دوست داشتن يكي ندان، همه اينها اجزاء كوچكتر عشق هستند نه خود عشق
هميشه با خدا درد دل كن نه با خلق خدا و فقط به او توكل كن، آنگاه مي بيني كه چگونه قبل از اينكه خودت دست به كار شوي ، كارها به خوبي پيش مي روند
از خدا خواستن عزت است، اگر برآورده شود رحمت است و اگر نشود حكمت است. از خلق خدا خواستن خفت است، اگر برآورده شود منت است اگر نشود ذلت است. پس هر چه مي خواهي از خدا بخواه و در نظر داشته باش كه براي او غير ممكن وجود ندارد و تمام غير ممكن ها فقط براي شماست
هميشه به ياد داشته باش. در مجلسي وارد شدي زبانت را نگه دار . در سفره اي نشستي شكمت را نگه دار . در خانه اي وارد شدي چشمانت را نگه دار . در نماز ايستادي دلت را نگه دار
دنيا دو روز است: يك روز با تو و يك روز عليه تو. روزي كه با توست مغرور مشو و روزي كه عليه توست مايوس نشو. چرا كه هر دو پايان پذيرند
به چشمانت بياموز كه هر كسي ارزش نگاه ندارد. به دستانت بياموز كه هر گلي ارزش چيدن ندارد. به دلت بياموز كه هر عشقي ارزش پرورش ندارد
دو چيز را از هم جدا كن: عشق و هوس. چون اولي مقدس است و دومي شيطاني، اولي تو را به پاكي مي برد و دومي به پليدي
در دنيا فقط سه نفر هستند كه بدون هيچ چشمداشت و منتي و فقط به خاطر خودت خواسته هايت را بر طرف ميكنند، پدر و مادرت و نفر سومي كه خودت پيدايش ميكني، مواظب باش كه از دستش ندهي و بدان كه تو هم براي او نفر سوم خواهي بود
چشم و زبان ، دو سلاح بزرگ در نزد تواند، چگونه از آنها استفاده ميكني؟ مانند تيري زهرآلود يا آفتابي جهانتاب، زندگي گير يا زندگي بخش
بدان كه قلبت كوچك است پس نميتواني تقسيمش كني، هرگاه خواستي آنرا ببخشي با تمام وجودت ببخش كه كوچكيش جبران شود
هيچگاه عشق را با محبت، دلسوزي، ترحم و دوست داشتن يكي ندان، همه اينها اجزاء كوچكتر عشق هستند نه خود عشق
هميشه با خدا درد دل كن نه با خلق خدا و فقط به او توكل كن، آنگاه مي بيني كه چگونه قبل از اينكه خودت دست به كار شوي ، كارها به خوبي پيش مي روند
از خدا خواستن عزت است، اگر برآورده شود رحمت است و اگر نشود حكمت است. از خلق خدا خواستن خفت است، اگر برآورده شود منت است اگر نشود ذلت است. پس هر چه مي خواهي از خدا بخواه و در نظر داشته باش كه براي او غير ممكن وجود ندارد و تمام غير ممكن ها فقط براي شماست
Thursday 30 September 2010
امتداد جــــــــــــغرافیای دروغ
از «مدیریت مشترک جهان» تا افشاندن بذرهای اختلاف در خانه ها
چکیده : احمدی نژاد در زمان حضور در نیویورک پیشنهاد کرد 2011 سال "مدیریت مشترک جهان" نامگذاری شود. در این فکرم کسی که در مدیریت داخلی سمبل تکروی، تفرقه، بی اعتنایی به خرد جمعی و حاکمیت قانون و افشاندن بذر اختلافات نه در سطح جامعه که در درون چاردیواری خانه هاست و ماحصل 5 سال مدیریت روابط خارجی از دست دادن همه دوستان و متحد کردن همه کشورهای جهان علیه ایران است چگونه از مدیریت مشترک جهان سخن می گوید
کلمه- جاوید قربان اوغلی: آقای احمدی نژاد برای ششمین سال متوالی در اجلاس سالانه سازمان ملل متحد حضور یافت تا بار دیگر به جنجالی ترین چهره مهمترین نشست بین المللی تبدیل گردد. او از سال ۱۳۸۴ که ریاست دولت را در دست گرفته تا کنون بدون هیچ وقفه ای در اجلاسهای سالانه مجمع عمومی حضور یافته است. حضوری که هرسال جنجالی تر از سال قبل بود و ظاهرا او و اتاق فکر ش در مقر پاستور اصرار بر این دارند که حواشی حضور او آنچنان بر متن و اهداف اصلی سفر غلبه نماید که همه تحقیر های ناشی از سخنرانی برای صندلی های خالی سالن، مصاحبه های کسل کننده با خبرنگاران و ملاقات و عکس یادگاری با افراد درجه سه و چهار حاضر در نیویورک تحت الشعاع چهره جنجالی ای و تبدیل شدن به سوژه اصلی رسانه های بین المللی و البته رسانه ملی قرار گیرد
علاوه بر حضور ششگانه در اجلاسهای سازمان ملل، آقای احمدی نژاد با حضور در سه اجلاس بین المللی برگزارشده از سوی سازمانهای وابسته به سازمان ملل شامل اجلاس جهانی غذا (فائو) در ایتالیا (سال ۱۳۸۷) کنفرانس مبارزه با نژاد پرستی موسوم به دربان ۲ در ژنو(۱۳۸۸) و کنفرانس بازنگری پیمان عدم اشاعه هسته ای در نیویورک ( سال ۱۳۸۹) رکوردی –احتمالا غیر قابل تکرار– از حضور یک دولتمرد جمهوری اسلامی ایران در اجلاسهای سازمان ملل طی۳۱ سال گذشته را به نام خود ثبت کرده است .رکوردی که احتمالا تا سالیان متمادی همچنان در اختیار خود خواهد داشت
طی ۲۶ سال( از اول انقلاب تا پایان دوره ۸ ساله آقای خاتمی) شهید محمد علی رجایی(نخست وزیر) و سه رییس جمهور (آقایان خامنه ای – رفسنجانی و خاتمی ) ۵ بار در مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کرده اند در حالیکه آقای احمدی نژاد طی ۵ سال ریاست خود بر دولت به تنهایی ۶ بار میهمان این نشستها بوده و چنانچه ذکر شد سه بار نیز در نشستهای گوناگون برگزار شده از سوی سازمان ملل حضور یافته که یکبار ازاین سه نیز (اجلاس مبارزه با نژاد پرستی) با حضور وزرای خارجه اکثریت کشورهای عضو سازمان ملل در نیویورک برگزار شد و آقای احمدی نژاد تنها رییس کشور حاضر در این اجلاس بود
حضور روسای جمهور( و شهید رجایی نخست وزیر) در این اجلاس بصورتی کاملا گزینشی و هدفمند و در مقاطعی حساس صورت گرفته که بالضروره مسائل و مشکلات کشور با نظام جهانی را مطرح و طرحها و ایده هایی را برای برون رفت از آن ارائه نموده اند
محمد علی رجایی اولین مسول عالیرتبه پس از پیروزی انقلاب اسلامی بود که در زمان ریاست بنی صدر در سال ۱۳۵۹ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخن گفت. هدف از این حضور در اولین سالهای پس ازسرنگونی رژیم سلطنتی و روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی کاملا مشخص بود کمااینکه نطق افشاگرانه رجایی در بیان گوشه هایی از مظالم مظام استبدادی و تبیین اهداف ملت ایران در سرنگون کردن حکومت خودکامه محمد رضا پهلوی را به نمایش گذاشت تا جو سلطه رسانه ای غرب در سیاه نمایی شرایط ایران پس از انقلاب را در افکار عمومی جهان بشکند
آیت الله خامنه ای در سال ۱۳۶۶ و در بحبوبه جنگ تجاوزکارانه رژیم عراق و حمایت قدرتهای مسلط جهان از رژیم صدام به نیویورک رفت تا فریاد مظلومیت و عدالت خواهی یک ملت و انقلاب برزگ اسلامی را در بزرگترین همایش جهانی به نمایش بگذارد
آقای هاشمی رفسنجانی طی ۸ سال ریاست خود بر دولت در هیچیک از اجلاسهای سازمان ملل شرگت نکرد و همه ساله علی اکبر ولایتی وزیر خارجه –وقت- را به نیویورک اعزام کرد تا از منافع کشور دفاع نماید
آقای خاتمی در سال ۱۳۷۸ با اولین حضور خود در نیویورک ایده”گفتگوی بین تمدنها” را پیشنهاد کرد تا خود به چهره ای ماندگار در سیاست جهان و ابتکارش به عنوان گفتمان غالب دهه گذشته تبدیل گردد. سازمان ملل متحد در اقدامی که برای همیشه موجب فخر ملت بزرگ ایران خواهد بود سال ۲۰۰۱ را به عنوان سال گفتگوی بین تمدنها نام گذاشت تا بدین ترتیب ملت بزرگ ایران منادی صلح در جهان باشد. دو سال بعد در سال ۱۳۸۰ باردیگر در سازمان ملل حضور یافت تا پس از حادثه ۱۱ سپتامبر از ایده خود به عنوان راهی برای برقراری صلح در جهان در مقابل جنگ افروزی قدرتهای جنگ افروز مسلط دفاع نماید
وجه مشترک حضور این افراد در اجلاس نیویورک حفظ شئونات کشوری بزرگ و ملتی سرفراز و با سابقه ای درخشان در تاریخ و تمدن بشری بود. از نظر شخصیتی نیز وزانت، وقار، متانت رجایی، خامنه ای و خاتمی نمایشی از عظمت، اقتدار و ادب ملت بزرگی بود که لاجرم همه را به تکریم و احترام آنان وادار می کرد. اما اکنون ششمین سال متوالی است که “احمدی نژاد”بیش از آنکه در این مجمع بزرگ جهانی ملت بزرگی را نمایندگی کند، ایران و رییس جمهور جنجالی آن به سوژه ای تبلیغاتی تبدیل شده است تا کشوری تاریخ ساز و تاثیر گذار بر تاریخ وتمدن چهره ای خشن، جنگ طلب در منظر و مرآی جهانی قرار داده شود و اهداف بزرگ این ملت که حرفهای فراوانی برای گفتن و ایده های بزرگی برای ارائه به جهان دارد در هیاهوی حضور بی هدف اما جنجالی احمدی نژاد در مجامع بین المللی در محاق رفته و به جای عشق و محبت و انسانیت شخم نفرت و کینه و عداوت در دلهای مردم جهان نسبت به ایران،ملت و انقلاب بزرگش می کارد
احمدی نژاد در زمان حضور در نیویورک پیشنهاد کرد ۲۰۱۱ سال “مدیریت مشترک جهان” نامگذاری شود. در این فکرم کسی که در مدیریت داخلی سمبل تکروی، تفرقه، بی اعتنایی به خرد جمعی و حاکمیت قانون و افشاندن بذر اختلافات نه در سطح جامعه که در درون چاردیواری خانه هاست و ماحصل ۵ سال مدیریت روابط خارجی از دست دادن همه دوستان و متحد کردن همه کشورهای جهان علیه ایران است چگونه از مدیریت مشترک جهان سخن می گوید. علاء الدین بروجردی رییس کمسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس که از حامیان و همفکران ایشان است چندی قبل گفت “محبوبیت ایران در اندونزی قبل از انتخابات ۸۰ در صد بود که بعد از انتخابات به ۲۷ درصد کاهش یافته است(خبر آنلاین ۱۱ تیر ۱۳۸۹). این تنها نمونه ای از دهها شاهکار مدیریتی کشور است که ۵ سال است آقای احمدی نژاد زمام امور اجرایی و مدیریت روابط خارجی آن را در دست گرفته و بی اعتنا به همه نهادهای قانونی فعال مایشاء در همه کارهاست
شش سال متوالی است که احمدی نژاد به نمایندگی از ملت ایران به سازمان ملل متحد می رود تا حرفهایی را تکرار کند که حتی برای مردم کوچه و بازار که زیر فشار هزینه های زندگی کمرشان خم شده نیز تکراری و ملال آور شده است، چه آنان نیز بخوبی می دانند که اگر نه همه ولی بخش مهمی از این همه مشکلات زندگی روز مره آنان ناشی از سیاستهای غلط و توهمات رییس دولت در مناسبات خارجی است که امروز حتی کشوری مانند ترکیه و لبنان نیز به تبعیت از قطعنامه های شورای امنیت به جمع تحریم کنندگان کشورمان می پیوندند و روسیه که حتی همه یا بخشی از پول موشکهای اس ۳۰۰ را نیز پیشاپیش از جیب ملت ایران دریافت کرده اعلام می کند که”بدلیل تحریم های بین المللی روسیه موشکها را به ایران تحویل نخواهد داد”
در سخنرانی های آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی طی دو –سه سال اخیر هیاتهای فراوانی در اعتراض به لحن و ادبیات رییس جمهور ایران سالن اجلاس را ترک کردند که صندلیهای خالی سالن اجلاس نمایانگر وضعیت ما در صحنه بین المللی است. در حالی که حتی در بحبوحه جنگ تحمیلی و زمانی که صدام فریاد دروغین صلح طلبی سر داده و ایران متهم به ادامه جنگ بود رییس جمهور وقت کشور(آیت الله خامنه ای) در مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کرد، با صلابت از حقوق ایران دفاع کرد و حرفهایی به مراتبط انقلابی تر از سخنان احمدی نژاد را در سخنرانی خود به گوش عالمیان فریاد کرد ولی نمایندگان همه کشورها در سرجاهای خود نشستند و آن سخنرانی را تا انتها گوش کردند
آقای خاتمی در جلسه افتتاحیه مجمع عمومی سازمان ملل(۱۳۷۸) که بیل کلینتون نیز در آن سخنرانی میکرد،شرکت نکرد اما همتای آمریکایی آقای خاتمی در زمان سخنرانی رئیس جمهوری ایران در مجمع عمومی سازمان ملل حاضر بود، پس از سخنرانی آقای خاتمی هم تلاشهایی از سوی هیات آمریکایی برای دیدار دو رئیسجمهوری ایران و آمریکا انجام شد که با امتناع هیات ایرانی به نتیجه نرسید
و از طرف دیگر، آقای احمدی نژاد در همین سفر اخیر خود در مصاحبه با یک خبرنگار که در باره روابط ایران و امریکا سوال کرده می گوید: این من بودم که از اوباما برای گفتوگو دعوت کردم حتی برای وی نامه نوشتم و پاسخی دریافت نکردم و حتی اعلام آمادگی کردم که حتی برای صحبت با وی در حضور دیگران در سازمان ملل اعلام آمادگی کردم و در آخرین اقدام نیز سارا شورد آزاد شد اما پاسخ چندانی دریافت نشد
بر اساس آموزه های دینی ما “دروغ” گناهی بزرگ و سرچشمه همه گناهان و پلشتیهاست و اگر از یک فرد عادی قابل اغماض باشد برای یک دولتمرد”ذنب لا یغفر” است. اگر چنین است چرا باید رییس یک کشور در مقابل دیدگان حیرت زده میلیونها انسان که از حکم سنگسار یک زن خاطی در ایران آگاهند و بعد از مصاحبه آقای احمدی نژاد نیز در رسانه های مجازی متن حکم را دیدند این حکم را نفی علی الاطلاق کرده و بکلی منکر آن گردد و بگوید”هرگز به سنگسار محکوم نشده و…من که نماینده حکومت ایران هستم از آنچه شما می گویید اطلاعی ندارم” و بدینسان باعث مضحکه خود و کشور گردد. آنهمه دروغ و آمارهای کذب در داخل کافی نیست؟ تا جغرافیای دروغ تا نیویورک هم امتداد یابد. اگر در همان سال ۱۳۸۴ که ایشان آن ادعای مضحک “هاله نور” ی که او را در بر گرفته بود و حضار برای شنیدن سخنرانی اش پلک نمی زدند را مطرح کرد با آن برخورد قاطع می شد امروز شاهد ریشخند دنیا در باره تکذیب قاطع حکم شرعی سنگسار آن زن از زبان رییس دولت نبودیم
بطور اصولی زیاد سخن گفتن زیبنده سیاستمداران نیست و بفرموده مولای متقیان تا سخن در دهان است بنده انسان است و آنگاه که بر زبان جاری شد انسان بنده آن است. آقای احمدی نژاد زیاد سخن می گوید. در یک هفته حضورش در نیویورک تنها دو برنامه رسمی داشت، نشست هزاره سازمان ملل و سخنرانی در مجمع عمومی. بقیه حواشی بود که بر متن غلبه کرد. کافی است نگاهی به سایت رسمی ایشان نگاهی بیندازید. مصاحبه های متعدد با رسانه هایی که در حالت عادی و در تبلیغات رسانه ملی و کیهانی بلندگوهای صهیونیستی هستند. عکس یادگاری با کسانی که اگر سید محمد خاتمی و یا حتی وزیر خارجه خودش با آنان می گرفت کفن پوشان در اعتراض به این اقدام ضد اسلامی، خیابانهای تهران و دیگر کلان شهر ها را به تسخیر خود در می آوردند و حکم خلع لباس صادر می کردند. آیا این است وقت ارزشمند بالاترین مقام اجرایی کشور؟
فکر می کنم که زمان آن فرارسیده که عقلای کشور فکری به حال عزت و اعتبار کشور کرده و تا عظمت یک ملت و انقلابی بزرگ بیش از این قربانی خودخواهی ،فزون طلبی و خود بزرگ بینی یک فرد،یک گروه( اگر نگوییم باند) نشده ،در مقابل او ایستاده و مملکت را از سقوط در قعر چاهی که به سرعت در آن فرو می رود نجات دهند
نکند مثل ما مصداق شعر آن شاعر بلند آوازه گردد که سرود
چکیده : احمدی نژاد در زمان حضور در نیویورک پیشنهاد کرد 2011 سال "مدیریت مشترک جهان" نامگذاری شود. در این فکرم کسی که در مدیریت داخلی سمبل تکروی، تفرقه، بی اعتنایی به خرد جمعی و حاکمیت قانون و افشاندن بذر اختلافات نه در سطح جامعه که در درون چاردیواری خانه هاست و ماحصل 5 سال مدیریت روابط خارجی از دست دادن همه دوستان و متحد کردن همه کشورهای جهان علیه ایران است چگونه از مدیریت مشترک جهان سخن می گوید
کلمه- جاوید قربان اوغلی: آقای احمدی نژاد برای ششمین سال متوالی در اجلاس سالانه سازمان ملل متحد حضور یافت تا بار دیگر به جنجالی ترین چهره مهمترین نشست بین المللی تبدیل گردد. او از سال ۱۳۸۴ که ریاست دولت را در دست گرفته تا کنون بدون هیچ وقفه ای در اجلاسهای سالانه مجمع عمومی حضور یافته است. حضوری که هرسال جنجالی تر از سال قبل بود و ظاهرا او و اتاق فکر ش در مقر پاستور اصرار بر این دارند که حواشی حضور او آنچنان بر متن و اهداف اصلی سفر غلبه نماید که همه تحقیر های ناشی از سخنرانی برای صندلی های خالی سالن، مصاحبه های کسل کننده با خبرنگاران و ملاقات و عکس یادگاری با افراد درجه سه و چهار حاضر در نیویورک تحت الشعاع چهره جنجالی ای و تبدیل شدن به سوژه اصلی رسانه های بین المللی و البته رسانه ملی قرار گیرد
علاوه بر حضور ششگانه در اجلاسهای سازمان ملل، آقای احمدی نژاد با حضور در سه اجلاس بین المللی برگزارشده از سوی سازمانهای وابسته به سازمان ملل شامل اجلاس جهانی غذا (فائو) در ایتالیا (سال ۱۳۸۷) کنفرانس مبارزه با نژاد پرستی موسوم به دربان ۲ در ژنو(۱۳۸۸) و کنفرانس بازنگری پیمان عدم اشاعه هسته ای در نیویورک ( سال ۱۳۸۹) رکوردی –احتمالا غیر قابل تکرار– از حضور یک دولتمرد جمهوری اسلامی ایران در اجلاسهای سازمان ملل طی۳۱ سال گذشته را به نام خود ثبت کرده است .رکوردی که احتمالا تا سالیان متمادی همچنان در اختیار خود خواهد داشت
طی ۲۶ سال( از اول انقلاب تا پایان دوره ۸ ساله آقای خاتمی) شهید محمد علی رجایی(نخست وزیر) و سه رییس جمهور (آقایان خامنه ای – رفسنجانی و خاتمی ) ۵ بار در مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کرده اند در حالیکه آقای احمدی نژاد طی ۵ سال ریاست خود بر دولت به تنهایی ۶ بار میهمان این نشستها بوده و چنانچه ذکر شد سه بار نیز در نشستهای گوناگون برگزار شده از سوی سازمان ملل حضور یافته که یکبار ازاین سه نیز (اجلاس مبارزه با نژاد پرستی) با حضور وزرای خارجه اکثریت کشورهای عضو سازمان ملل در نیویورک برگزار شد و آقای احمدی نژاد تنها رییس کشور حاضر در این اجلاس بود
حضور روسای جمهور( و شهید رجایی نخست وزیر) در این اجلاس بصورتی کاملا گزینشی و هدفمند و در مقاطعی حساس صورت گرفته که بالضروره مسائل و مشکلات کشور با نظام جهانی را مطرح و طرحها و ایده هایی را برای برون رفت از آن ارائه نموده اند
محمد علی رجایی اولین مسول عالیرتبه پس از پیروزی انقلاب اسلامی بود که در زمان ریاست بنی صدر در سال ۱۳۵۹ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخن گفت. هدف از این حضور در اولین سالهای پس ازسرنگونی رژیم سلطنتی و روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی کاملا مشخص بود کمااینکه نطق افشاگرانه رجایی در بیان گوشه هایی از مظالم مظام استبدادی و تبیین اهداف ملت ایران در سرنگون کردن حکومت خودکامه محمد رضا پهلوی را به نمایش گذاشت تا جو سلطه رسانه ای غرب در سیاه نمایی شرایط ایران پس از انقلاب را در افکار عمومی جهان بشکند
آیت الله خامنه ای در سال ۱۳۶۶ و در بحبوبه جنگ تجاوزکارانه رژیم عراق و حمایت قدرتهای مسلط جهان از رژیم صدام به نیویورک رفت تا فریاد مظلومیت و عدالت خواهی یک ملت و انقلاب برزگ اسلامی را در بزرگترین همایش جهانی به نمایش بگذارد
آقای هاشمی رفسنجانی طی ۸ سال ریاست خود بر دولت در هیچیک از اجلاسهای سازمان ملل شرگت نکرد و همه ساله علی اکبر ولایتی وزیر خارجه –وقت- را به نیویورک اعزام کرد تا از منافع کشور دفاع نماید
آقای خاتمی در سال ۱۳۷۸ با اولین حضور خود در نیویورک ایده”گفتگوی بین تمدنها” را پیشنهاد کرد تا خود به چهره ای ماندگار در سیاست جهان و ابتکارش به عنوان گفتمان غالب دهه گذشته تبدیل گردد. سازمان ملل متحد در اقدامی که برای همیشه موجب فخر ملت بزرگ ایران خواهد بود سال ۲۰۰۱ را به عنوان سال گفتگوی بین تمدنها نام گذاشت تا بدین ترتیب ملت بزرگ ایران منادی صلح در جهان باشد. دو سال بعد در سال ۱۳۸۰ باردیگر در سازمان ملل حضور یافت تا پس از حادثه ۱۱ سپتامبر از ایده خود به عنوان راهی برای برقراری صلح در جهان در مقابل جنگ افروزی قدرتهای جنگ افروز مسلط دفاع نماید
وجه مشترک حضور این افراد در اجلاس نیویورک حفظ شئونات کشوری بزرگ و ملتی سرفراز و با سابقه ای درخشان در تاریخ و تمدن بشری بود. از نظر شخصیتی نیز وزانت، وقار، متانت رجایی، خامنه ای و خاتمی نمایشی از عظمت، اقتدار و ادب ملت بزرگی بود که لاجرم همه را به تکریم و احترام آنان وادار می کرد. اما اکنون ششمین سال متوالی است که “احمدی نژاد”بیش از آنکه در این مجمع بزرگ جهانی ملت بزرگی را نمایندگی کند، ایران و رییس جمهور جنجالی آن به سوژه ای تبلیغاتی تبدیل شده است تا کشوری تاریخ ساز و تاثیر گذار بر تاریخ وتمدن چهره ای خشن، جنگ طلب در منظر و مرآی جهانی قرار داده شود و اهداف بزرگ این ملت که حرفهای فراوانی برای گفتن و ایده های بزرگی برای ارائه به جهان دارد در هیاهوی حضور بی هدف اما جنجالی احمدی نژاد در مجامع بین المللی در محاق رفته و به جای عشق و محبت و انسانیت شخم نفرت و کینه و عداوت در دلهای مردم جهان نسبت به ایران،ملت و انقلاب بزرگش می کارد
احمدی نژاد در زمان حضور در نیویورک پیشنهاد کرد ۲۰۱۱ سال “مدیریت مشترک جهان” نامگذاری شود. در این فکرم کسی که در مدیریت داخلی سمبل تکروی، تفرقه، بی اعتنایی به خرد جمعی و حاکمیت قانون و افشاندن بذر اختلافات نه در سطح جامعه که در درون چاردیواری خانه هاست و ماحصل ۵ سال مدیریت روابط خارجی از دست دادن همه دوستان و متحد کردن همه کشورهای جهان علیه ایران است چگونه از مدیریت مشترک جهان سخن می گوید. علاء الدین بروجردی رییس کمسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس که از حامیان و همفکران ایشان است چندی قبل گفت “محبوبیت ایران در اندونزی قبل از انتخابات ۸۰ در صد بود که بعد از انتخابات به ۲۷ درصد کاهش یافته است(خبر آنلاین ۱۱ تیر ۱۳۸۹). این تنها نمونه ای از دهها شاهکار مدیریتی کشور است که ۵ سال است آقای احمدی نژاد زمام امور اجرایی و مدیریت روابط خارجی آن را در دست گرفته و بی اعتنا به همه نهادهای قانونی فعال مایشاء در همه کارهاست
شش سال متوالی است که احمدی نژاد به نمایندگی از ملت ایران به سازمان ملل متحد می رود تا حرفهایی را تکرار کند که حتی برای مردم کوچه و بازار که زیر فشار هزینه های زندگی کمرشان خم شده نیز تکراری و ملال آور شده است، چه آنان نیز بخوبی می دانند که اگر نه همه ولی بخش مهمی از این همه مشکلات زندگی روز مره آنان ناشی از سیاستهای غلط و توهمات رییس دولت در مناسبات خارجی است که امروز حتی کشوری مانند ترکیه و لبنان نیز به تبعیت از قطعنامه های شورای امنیت به جمع تحریم کنندگان کشورمان می پیوندند و روسیه که حتی همه یا بخشی از پول موشکهای اس ۳۰۰ را نیز پیشاپیش از جیب ملت ایران دریافت کرده اعلام می کند که”بدلیل تحریم های بین المللی روسیه موشکها را به ایران تحویل نخواهد داد”
در سخنرانی های آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی طی دو –سه سال اخیر هیاتهای فراوانی در اعتراض به لحن و ادبیات رییس جمهور ایران سالن اجلاس را ترک کردند که صندلیهای خالی سالن اجلاس نمایانگر وضعیت ما در صحنه بین المللی است. در حالی که حتی در بحبوحه جنگ تحمیلی و زمانی که صدام فریاد دروغین صلح طلبی سر داده و ایران متهم به ادامه جنگ بود رییس جمهور وقت کشور(آیت الله خامنه ای) در مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کرد، با صلابت از حقوق ایران دفاع کرد و حرفهایی به مراتبط انقلابی تر از سخنان احمدی نژاد را در سخنرانی خود به گوش عالمیان فریاد کرد ولی نمایندگان همه کشورها در سرجاهای خود نشستند و آن سخنرانی را تا انتها گوش کردند
آقای خاتمی در جلسه افتتاحیه مجمع عمومی سازمان ملل(۱۳۷۸) که بیل کلینتون نیز در آن سخنرانی میکرد،شرکت نکرد اما همتای آمریکایی آقای خاتمی در زمان سخنرانی رئیس جمهوری ایران در مجمع عمومی سازمان ملل حاضر بود، پس از سخنرانی آقای خاتمی هم تلاشهایی از سوی هیات آمریکایی برای دیدار دو رئیسجمهوری ایران و آمریکا انجام شد که با امتناع هیات ایرانی به نتیجه نرسید
و از طرف دیگر، آقای احمدی نژاد در همین سفر اخیر خود در مصاحبه با یک خبرنگار که در باره روابط ایران و امریکا سوال کرده می گوید: این من بودم که از اوباما برای گفتوگو دعوت کردم حتی برای وی نامه نوشتم و پاسخی دریافت نکردم و حتی اعلام آمادگی کردم که حتی برای صحبت با وی در حضور دیگران در سازمان ملل اعلام آمادگی کردم و در آخرین اقدام نیز سارا شورد آزاد شد اما پاسخ چندانی دریافت نشد
بر اساس آموزه های دینی ما “دروغ” گناهی بزرگ و سرچشمه همه گناهان و پلشتیهاست و اگر از یک فرد عادی قابل اغماض باشد برای یک دولتمرد”ذنب لا یغفر” است. اگر چنین است چرا باید رییس یک کشور در مقابل دیدگان حیرت زده میلیونها انسان که از حکم سنگسار یک زن خاطی در ایران آگاهند و بعد از مصاحبه آقای احمدی نژاد نیز در رسانه های مجازی متن حکم را دیدند این حکم را نفی علی الاطلاق کرده و بکلی منکر آن گردد و بگوید”هرگز به سنگسار محکوم نشده و…من که نماینده حکومت ایران هستم از آنچه شما می گویید اطلاعی ندارم” و بدینسان باعث مضحکه خود و کشور گردد. آنهمه دروغ و آمارهای کذب در داخل کافی نیست؟ تا جغرافیای دروغ تا نیویورک هم امتداد یابد. اگر در همان سال ۱۳۸۴ که ایشان آن ادعای مضحک “هاله نور” ی که او را در بر گرفته بود و حضار برای شنیدن سخنرانی اش پلک نمی زدند را مطرح کرد با آن برخورد قاطع می شد امروز شاهد ریشخند دنیا در باره تکذیب قاطع حکم شرعی سنگسار آن زن از زبان رییس دولت نبودیم
بطور اصولی زیاد سخن گفتن زیبنده سیاستمداران نیست و بفرموده مولای متقیان تا سخن در دهان است بنده انسان است و آنگاه که بر زبان جاری شد انسان بنده آن است. آقای احمدی نژاد زیاد سخن می گوید. در یک هفته حضورش در نیویورک تنها دو برنامه رسمی داشت، نشست هزاره سازمان ملل و سخنرانی در مجمع عمومی. بقیه حواشی بود که بر متن غلبه کرد. کافی است نگاهی به سایت رسمی ایشان نگاهی بیندازید. مصاحبه های متعدد با رسانه هایی که در حالت عادی و در تبلیغات رسانه ملی و کیهانی بلندگوهای صهیونیستی هستند. عکس یادگاری با کسانی که اگر سید محمد خاتمی و یا حتی وزیر خارجه خودش با آنان می گرفت کفن پوشان در اعتراض به این اقدام ضد اسلامی، خیابانهای تهران و دیگر کلان شهر ها را به تسخیر خود در می آوردند و حکم خلع لباس صادر می کردند. آیا این است وقت ارزشمند بالاترین مقام اجرایی کشور؟
فکر می کنم که زمان آن فرارسیده که عقلای کشور فکری به حال عزت و اعتبار کشور کرده و تا عظمت یک ملت و انقلابی بزرگ بیش از این قربانی خودخواهی ،فزون طلبی و خود بزرگ بینی یک فرد،یک گروه( اگر نگوییم باند) نشده ،در مقابل او ایستاده و مملکت را از سقوط در قعر چاهی که به سرعت در آن فرو می رود نجات دهند
نکند مثل ما مصداق شعر آن شاعر بلند آوازه گردد که سرود
مگر از کومه بر آید دودی
گیرد و آتش ژرفی گردد
ور نه چشمم نخورد آب زمن یا من ها
کابمان سرد،نانمان گرم
حرفمان اما از آتش و خون است مدام
By Javid Ghorban-Oghli as published in Kalame Website
Javid Ghorban-Oghli is Iran’s former ambassador to South Africa.
بهترين دين
مکالمهاى بين لئوناردو باف و دالايىلاما
لئوناردو باف يک پژوهشگر دينى معروف در برزيل است. متن زير، نوشته اوست
در ميزگردى که درباره «دين و آزادى» برپا شده بود و دالايىلاما هم در آن حضور داشت، من با کنجکاوى، و البته کمى بدجنسى، از او پرسيدم: عالى جناب، بهترين دين کدام است؟
خودم فکر کردم که او لابد خواهد گفت: «بودايى» يا «اديان شرقى که خيلى قديمىتر از مسيحيت هستند.» دالايىلاما کمى درنگ کرد، لبخندى زد و به چشمان من خيره شد ... و آنگاه گفت
در ميزگردى که درباره «دين و آزادى» برپا شده بود و دالايىلاما هم در آن حضور داشت، من با کنجکاوى، و البته کمى بدجنسى، از او پرسيدم: عالى جناب، بهترين دين کدام است؟
خودم فکر کردم که او لابد خواهد گفت: «بودايى» يا «اديان شرقى که خيلى قديمىتر از مسيحيت هستند.» دالايىلاما کمى درنگ کرد، لبخندى زد و به چشمان من خيره شد ... و آنگاه گفت
بهترين دين، آن است که شما را به خداوند نزديکتر سازد. دينى که از شما آدم بهترى بسازد
من که از چنين پاسخ خردمندانهاى شرمنده شده بودم، پرسيدم: آنچه مرا انسان بهترى مىسازد چيست؟ او پاسخ داد
هر چيز که شما را دلرحمتر، فهميدهتر، مستقلتر، بىطرفتر، بامحبتتر، انسان دوستتر، با مسئوليتتر و اخلاقىتر سازد
دينى که اين کار را براى شما بکند، بهترين دين است. من لحظهاى ساکت ماندم و به حرفهاى خردمندانة او انديشيدم. به نظر من پيامى که در پشت حرفهاى او قرار دارد چنين است
دوست من! اين که تو به چه دينى اعتقاد دارى و يا اين که اصلاً به هيچ دينى اعتقاد ندارى، براى من اهميت ندارد. آنچه براى من اهميت دارد، رفتار تو در خانه، در خانواده، در محل کار، در جامعه و در کلّ جهان است. به ياد داشته باش، عالم هستى بازتاب اعمال و افکار ماست. قانون عمل و عکسالعمل فقط منحصر به فيزيک نيست. در روابط انسانى هم صادق است. اگر خوبى کنى، خوبى مىبينى و اگر بدى کنى، بدى. هميشه چيزهايى را به دست خواهى آورد که براى ديگران نيز همانها را آرزو کنى. شاد بودن، هدف نيست. يک انتخاب است
هيچ دينى بالاتر از حقيقت وجود ندارد
من که از چنين پاسخ خردمندانهاى شرمنده شده بودم، پرسيدم: آنچه مرا انسان بهترى مىسازد چيست؟ او پاسخ داد
هر چيز که شما را دلرحمتر، فهميدهتر، مستقلتر، بىطرفتر، بامحبتتر، انسان دوستتر، با مسئوليتتر و اخلاقىتر سازد
دينى که اين کار را براى شما بکند، بهترين دين است. من لحظهاى ساکت ماندم و به حرفهاى خردمندانة او انديشيدم. به نظر من پيامى که در پشت حرفهاى او قرار دارد چنين است
دوست من! اين که تو به چه دينى اعتقاد دارى و يا اين که اصلاً به هيچ دينى اعتقاد ندارى، براى من اهميت ندارد. آنچه براى من اهميت دارد، رفتار تو در خانه، در خانواده، در محل کار، در جامعه و در کلّ جهان است. به ياد داشته باش، عالم هستى بازتاب اعمال و افکار ماست. قانون عمل و عکسالعمل فقط منحصر به فيزيک نيست. در روابط انسانى هم صادق است. اگر خوبى کنى، خوبى مىبينى و اگر بدى کنى، بدى. هميشه چيزهايى را به دست خواهى آورد که براى ديگران نيز همانها را آرزو کنى. شاد بودن، هدف نيست. يک انتخاب است
هيچ دينى بالاتر از حقيقت وجود ندارد
Sunday 26 September 2010
حکمت خداوند
درد من تنهايي نيست. بلكه مرگ ملتي است كه گدايي را قناعت، بيعرضگي را صبر، و با تبسمي بر لب، اين حماقت را حكمت خداوند مينامند
گاندي
گاندي
Wednesday 1 September 2010
انتخابهاي ناصواب در حوزه ديپلماسي
Ahmadinejad’s Mal-Diplomatic Selections
Author: Javid Ghorban-Oghli
Author: Javid Ghorban-Oghli
On August 24, Iranian President Mahmoud Ahmadinejad appointed four new diplomatic representatives to his administration: Esfandiar Rahim Masha’i as his Special Representative on Middle East affairs, Hamid Baqa’ee as his Special Representative on Asian affairs, Mohammad-Mehdi Akhoundzadeh as his Special Representative on Caspian affairs, and Abolfazl Zohrehvand as his Special Representative on Afghanistan affairs. Ahmadinejad’s choices have lead to protests, particularly among the Majles Committee for National Security and Foreign Affairs.‘Special Representative’ is a 100 percent diplomatic post. That means it belongs to a seasoned diplomat, not (even) a prominent politician. One who is appointed as a special representative should fulfill the following requirements:
1. Should have high-level diplomatic experience.
2. Should be knowledgeable about the problems and challenges of the related geographical entity, its strategic affairs, and his subject country’s macro-policies regarding the designated area. Otherwise, s/he will face many impasses and could hurt national interests of his country with inappropriate remarks.
3. Should be acknowledged as a professional in the diplomatic apparatus. The rationale is clear: the diplomatic body is not the possession of a single individual or organization in Iran. Various power centers influence the ultimate direction of Iran’s foreign diplomacy, including the leadership of the country, the executive power, the Majles Committee for National Security and Foreign Affairs, and Council of National Security. Lack of consensus over the president’s favorite choice for special representative will created disorder and contradiction.
But do Ahmadinejad’s choices fill these requirements? Interestingly, one of the special representatives, Hamid Baghaei, has no diplomatic experience, not even for a single day. I doubt if his expertise reaches even that of a low-ranking expert in the Foreign Ministry. Another choice, Esfandiar Rahim Masha’i, known for his widely criticized precipitous remarks on befriending the Israeli ‘nation’, is not a consensus candidate and will face serious opposition in his mission. Masha’i’s controversial character will exhaust Ahmadinejad’s time and energy, if only in defending his cabinet’s ‘jewel of the crown’. Abolfazl Zohrehvand is neither a flexible figure nor is he familiar with diplomatic nuances. Mohammad-Mehdi Akhoundzadeh is the only relatively professional diplomat among the four, and I hope he can serve our national interests in the highly complicated area of Caspian affairs, which is one of Iran’s toughest diplomatic challenges.
Ahmadinejad has not breached the law by appointing special representatives, but his choices raise serious doubts. Granting such critical responsibilities to officials unfamiliar with diplomatic affairs will seriously damage our diplomatic objectives and merely create a contradiction between the Foreign Ministry’s agenda and those of the special representatives.
Creating a position as Special Representative on Asian Affairs is also a matter open to question. Special representatives are appointed in areas where due to the multifaceted, extensive nature of affairs, ambassadors –who are also the president’s representatives- fail to engage with the whole range of challenges. For instance, Middle East affairs are complicated due to the presence of several influential political entities such as Israel, Palestine, Syria, Egypt, and Jordan. In Afghanistan, the engagement of Pakistan, India, Russia, the U.S., and multinational troops makes the situation complex; and in the Caspian Sea, five littoral states and their disagreement over each one’s share of the sea calls for a special representative. But does that hold true for the largest, most diverse continent of the world? Japan, India, China, and Russia each occupy a separate power bloc. And there’s another question: Ahmadinejad has focused major diplomatic efforts on Africa and Latin American during this presidency. So why hasn’t he appointed a special representative for those regions?
By Javid Ghorban-Oghli as published in Iran Diplomacy
Tuesday 15 June 2010
ناکارآمدی دیپلماسی پوپولیستی
The Fruits of Mottaki’s Shuttle Diplomacy
Author: Javid Ghorban-Oghli
Author: Javid Ghorban-Oghli
On June 9, 2010, the United Nations Security Council adopted Resolution 1929 by a majority of twelve votes in favor, two against (from Turkey and Brazil), and an abstention by Iran’s strategic ally, Lebanon.The five permanent members of the Council (the United States, France, Britain, Russia and China) had expressed their support for the resolution in advance. The other seven members who voted in favor of the resolution, namely the African countries of Nigeria, Gabon and Uganda (all members of the Non-Aligned Movement), Japan, Austria, Mexico and Bosnia-Herzegovina, ignored Iran’s requests to either be against the resolution or abstain from voting, preferring to side with the global powers.
The first reaction to the resolution came from President Ahmadinejad. During his visit to Tajikistan, in response to a question about the resolution, he said, “these resolutions are petty for the Iranian nation. I send a message for one of them (leader of an unidentified power) that the resolutions you pass are like a used tissue that must be thrown into the bin afterwards”. Ahmadinejad made similar comments during his visit to China.
Undoubtedly, the Iranian diplomatic apparatus went to great lengths to avert another sanctions resolution. Foreign Minister Manouchehr Mottaki’s trips to most permanent and non-permanent UNSC member countries are the best proof of Iran’s eforts. To advance Iran’s diplomatic agenda, he even dared invite the U.S. Ambassador to the United Nations, Susan Rice, to a dinner ceremony at the Iranian UN Ambassador’s residence. Rice, nonetheless, like some other Western senior diplomats, chose to send a lower-ranking diplomat to the extraordinary dinner. (Translation: the invitation was rejected.) And the Japanese Ambassador merely referred to the “frank exchange of ideas” during the dinner.
Iranian state-run media tried their best to put a shine on Mottaki’s visits, even in cases such as his trips to Gabon and Uganda. While it was always clear that these countries neither want to nor can vote against the will of global powers, reports tried to imply that these countries would ultimately side with Iran. Uganda, Gabon, and Nigeria were the three countries that Ahmadinejad later claimed were under “unrelenting pressure” to vote in favor of the sanctions.
Mottaki’s visit to Bosnia-Herzegovina also became controversial. Even before the Iranian foreign minister’s visit, the Presidency of the Bosnia-Herzegovina released a statement voicing its support for the likely sanctions resolution of the UNSC against Iran. The same words were repeated by Haris Silajdžić, Chairman of the Presidency. Mottaki’s response to the Bosnian diplomat failed to heal the wounded dignity of Iranians. Clearly, such behavior from the Bosnians would not have been tolerated in the time of Kamal Kharrazi –Khatami’s foreign minister- or even Ali Akbar Velayati, Iran’s foreign minister from 1981 to 1997.
Even Japan was not ignored by Mottaki, although he was aware of Tokyo’s unalterable stance on the sanctions. Ironically, Ahmadinejad scoffed at Japan after the adoption of the resolution: “how could a country hosting U.S. military bases vote independently?” he questioned. “Definitely, it can’t vote in independence.”
Parallel to Mottaki, Ahmadinejad exploited full diplomatic potentials to influence the course of events leading to decisions on new sanctions. During his most recent visit to New York (to attend the UN NPT Review Conference), in an interview with the Boston Globe, the Iranian president tried to tie a new resolution to Iran-U.S. relations: “Any connections and contacts with Iran, the pathway to Iran, will be shut permanently," he said, if tougher sanctions were passed. "Those who are trying to radicalize the atmosphere here fail to understand that they are speedily moving towards the cliff.”. And Ahmadinejad’s diatribe against the Russians and his demand from Moscow that it shows transparency received a tough response from Kremlin.
In order to advance nuclear negotiations, Ahmadinejad did his level best to convince Turkish Prime Minister Erdogan to attend the G15 conference in Tehran. Erdogan, however, agreed to travel to Tehran only after he was assured of Turkey’s central role in the nuclear swap deal. The outcome was Tehran Declaration, a positive but overdue step.
Even a country like Uganda –that plays a marginal role in Iran’s foreign policy- attracted the attention of Iranian statesmen. It would be perhaps the last time Uganda could boast of hosting three Iranian senior officials in a row, namely the president, the foreign minister and speaker of the parliament. And as usual, Iran did not forget to offer Russia and China economic sweeteners to help get rid of the ‘used tissue’.
Despite all this, it seems the high price Iranians have paid has returned no benefits. The resolution was ratified and our diplomats will return to the negotiating table while the key members of the Security Council -which according to Ahmadinejad “is a tool in the hands of the United States, not the world’s nations, and has a dictatorial structure”- hold the upper hand.
Nevertheless, contrary to what the president claims, the resolution will not block the way toward negotiations with the United States. Those assigned by the government to negotiate with the U.S. will definitely not abort their mission.
A survey by independent institutions might show what a heavy price the Iranian nation has paid for the sinuous stances of the government and its radical rhetoric that merely serves domestic purposes. After all the dust-ups die down, the question which will emerge will be, who is responsible for the administration’s withdrawal from Dignity, Wisdom and Expediency—the pillars of our foreign policy set by the Supreme Leader? Who is going to compensate for the harmed dignity of a nation due to the arbitrary behavior of the government?
By Javid Ghorban-Oghli as published in Iran Diplomacy
Sunday 6 June 2010
حفظ مصلحت کودک یا حفظ اصول بنیادین
مهری جعفرینگاهی به اختیارات مادر در نظام حقوقی خانواده
١٥ خرداد ١٣٨٩
آن جا که مصلحت کودک در تعارض با دیدگاه سنتی قانونگذار قرار میگیرد، قانونگذار از تلاش برای تبیین قوانین با واقعیتهای بیرونی باز میماند و حفظ مصلحت کودک موقعیت تعیین کننده خود را از دست میدهد. یکی از مسائل مهمی که موجب این اختلاف دیدگاه قانونگذار با اهداف او میشود، تعیین تکلیف عملی اداره امور مالی و جانی کودکان است و این مساله که چه کسی این مسئولیت را برعهده خواهد داشت
شهرزادنیوز: هدف نهایی قانونگذار از تصویب قوانین خاص برای کودکان چیست؟
طرح این پرسش ما را به سمت پاسخی ساده سوق می دهد یعنی "حفظ مصلحت کودک"؛ که خلاصه ی جامعی از پاسخ های ممکن به نظر می رسد، اما متاسفانه با مطالعه قوانین جاری ایران، در ارتباط با وضعیت حقوقی کودکان به چنین پاسخ روشنی نمی رسیم
.
آن جا که مصلحت کودک در تعارض با دیدگاه سنتی قانونگذار قرار میگیرد، قانونگذار از تلاش برای تبیین قوانین با واقعیتهای بیرونی باز می ماند و حفظ مصلحت کودک موقعیت تعیین کننده خود را از دست می دهد
یکی از مسائل مهمی که موجب این اختلاف دیدگاه قانونگذار با اهداف او میشود، تعیین تکلیف عملی اداره امور مالی و جانی کودکان است و این مساله که چه کسی این مسئولیت را برعهده خواهد داشت
به عبارت دیگر زمانی که قانون گذار برای تعیین سرنوشت حقوقی کودک مجبور به تعیین نقش پدر و مادر او می شود، با توجه به جایگاه فقهی پدر و جد پدری و انکار کامل نقش مادر در آن جایگاه، به طور کامل نگاه خود را از واقعیتهای بیرونی به سمت اصول مدون فقهی می چرخاند
برای وارد شدن به بحث جایگاه حقوقی مادر در نظام خانواده در ایران شناخت عوامل تصمیم گیرنده در امور کودکان ضروری به نظر می رسد؛ که به ترتیب زیر قابل بررسی هستند
سرپرست - در نقش ولی قهری
وصی - در نقش جانشین ولی
دادستان و اداره امور سرپرستی - در نقش جانشین ولی و وصی
قیم - پس از فوت ولی قهری و در نبود وصی
مسئول نگهداری کودک - مسئول در امر حضانت
امین - درصورت نیاز و با تشخیص دادگاه
هر چند همه عوامل یاد شده، در سرنوشت کودکان نقش مهمی ایفا می کنند، اما تفاوت های بنیادینی با یکدیگر دارند و تشخیص حدود اختیارات اشخاص در هر سه آنها اهمیت ویژه ای دارد
آن جا که مصلحت کودک در تعارض با دیدگاه سنتی قانونگذار قرار میگیرد، قانونگذار از تلاش برای تبیین قوانین با واقعیتهای بیرونی باز می ماند و حفظ مصلحت کودک موقعیت تعیین کننده خود را از دست می دهد
یکی از مسائل مهمی که موجب این اختلاف دیدگاه قانونگذار با اهداف او میشود، تعیین تکلیف عملی اداره امور مالی و جانی کودکان است و این مساله که چه کسی این مسئولیت را برعهده خواهد داشت
به عبارت دیگر زمانی که قانون گذار برای تعیین سرنوشت حقوقی کودک مجبور به تعیین نقش پدر و مادر او می شود، با توجه به جایگاه فقهی پدر و جد پدری و انکار کامل نقش مادر در آن جایگاه، به طور کامل نگاه خود را از واقعیتهای بیرونی به سمت اصول مدون فقهی می چرخاند
برای وارد شدن به بحث جایگاه حقوقی مادر در نظام خانواده در ایران شناخت عوامل تصمیم گیرنده در امور کودکان ضروری به نظر می رسد؛ که به ترتیب زیر قابل بررسی هستند
سرپرست - در نقش ولی قهری
وصی - در نقش جانشین ولی
دادستان و اداره امور سرپرستی - در نقش جانشین ولی و وصی
قیم - پس از فوت ولی قهری و در نبود وصی
مسئول نگهداری کودک - مسئول در امر حضانت
امین - درصورت نیاز و با تشخیص دادگاه
هر چند همه عوامل یاد شده، در سرنوشت کودکان نقش مهمی ایفا می کنند، اما تفاوت های بنیادینی با یکدیگر دارند و تشخیص حدود اختیارات اشخاص در هر سه آنها اهمیت ویژه ای دارد
سرپرست، جایگاهی انحصاری دارد
طبق قانون مدنی ، پدر و جد پدری کودک و وصی منتخب آنها برای بعد از فوتشان، ولی قهری و ولی خاص نامیده میشوند و نقش سرپرستی کودک، بدون قید و شرط به آنها محول شده است
اختیارت جد پدری به موازات اختیارات پدر است و هر دو از حق مساوی نسبت به کودک برخوردارند
اگر هر کدام از آنها فوت کند، دیگری به تنهایی عهده دار این حق خواهد بود
و بنابر این در غیاب پدر و درصورت زنده بودن جد پدری، حتا دادگاه نیز حق نظارت به امور کودک را ندارد و جد پدری همانند پدر اصلی کودک، دارای تمام اختیارات مالی و حقوقی کامل خواهد بود
پس از پدر و جد پدری، سرپرستی کودک به شخصی که از طرف آنها تعیین می شود و وصی نامیده می شود، محول می گردد
یعنی آن دو می توانند برای بعد از فوت خود نیز تکلیف کودک را مشخص کرده و اختیارات او را به فرد مورد نظر خود بسپارند
سرپرست حاکم مطلق سرنوشت کودک محسوب می شود؛ او از حق تصمیم گیری بدون قید و شرط و با حدود اختیارات کامل برخوردار است
هیچ مرجعی حتی دادگاه قادر به عزل سرپرستی پدر و جد پدری نیست
سرپرست تنها شخصی است که اداره امور مالی کودک در دست او قرار می گیرد و می تواند به نام کودک هرگونه معامله نقدی و غیرنقدی را انجام دهد
اجازه خروج کودک از کشور از اختیارات سرپرست کودک است
اجازه عمل جراحی در بیمارستان و نیز تعیین سرنوشت آموزشی کودک، تعیین آموزشگاه و مدرسه او و صدها مورد ریز و درشت دیگر از اختیارات سرپرست است و همه این موارد نقش انحصاری سرپرست را در اداره همه امور کودک نشان می دهد
اختیارت جد پدری به موازات اختیارات پدر است و هر دو از حق مساوی نسبت به کودک برخوردارند
اگر هر کدام از آنها فوت کند، دیگری به تنهایی عهده دار این حق خواهد بود
و بنابر این در غیاب پدر و درصورت زنده بودن جد پدری، حتا دادگاه نیز حق نظارت به امور کودک را ندارد و جد پدری همانند پدر اصلی کودک، دارای تمام اختیارات مالی و حقوقی کامل خواهد بود
پس از پدر و جد پدری، سرپرستی کودک به شخصی که از طرف آنها تعیین می شود و وصی نامیده می شود، محول می گردد
یعنی آن دو می توانند برای بعد از فوت خود نیز تکلیف کودک را مشخص کرده و اختیارات او را به فرد مورد نظر خود بسپارند
سرپرست حاکم مطلق سرنوشت کودک محسوب می شود؛ او از حق تصمیم گیری بدون قید و شرط و با حدود اختیارات کامل برخوردار است
هیچ مرجعی حتی دادگاه قادر به عزل سرپرستی پدر و جد پدری نیست
سرپرست تنها شخصی است که اداره امور مالی کودک در دست او قرار می گیرد و می تواند به نام کودک هرگونه معامله نقدی و غیرنقدی را انجام دهد
اجازه خروج کودک از کشور از اختیارات سرپرست کودک است
اجازه عمل جراحی در بیمارستان و نیز تعیین سرنوشت آموزشی کودک، تعیین آموزشگاه و مدرسه او و صدها مورد ریز و درشت دیگر از اختیارات سرپرست است و همه این موارد نقش انحصاری سرپرست را در اداره همه امور کودک نشان می دهد
نقش مادر در سرپرستی کودک
قوانین ما براساس نقش تعیینکننده مرد در تصمیمگیریهای اقتصادی و اجتماعی دوران قدیم و براساس نظام مردسالار خانواده سنتی، سرپرستی کودک را بدون قید و شرط به پدر و جد پدری و بعد از فوت هر دو به وصی منتخب آنها سپرده است
اما اگر کودکی نه ولی خاص و نه وصی داشته باشد، سرپرستی باز هم به مادر سپرده نمی شود بلکه دادستان جای ولی و وصی را می گیرد و برای کودک قیم تعیین می کند که خود قوانین جداگانه ای دارد
آن چه که از مطالعه این قوانین به دست می آید، این است که مادر هرگز به نام سرپرست قانونی کودک خوانده نمی شود
هیچ نقشی هرچند اندک و ناچیز در سرپرستی کودک به مادر محول نشده است
اگر او بخواهد در اداره امور کودک دخالت کند، ممکن است در قالب قراردادها و مناسبات حقوقی دیگری از قبیل وکالت یا حضانت، اختیاراتی به او محول شود و در این صورت نیز حدود اختیارات او با تعیین سرپرست خاص و یا مراجع قانونی خواهد بود
وصی در جایگاه ولی خاص
همان طور که گفته شد پدر و جد پدری حتا بعد از فوت خود نیز برای کودک تعیین تکلیف می کنند و به این وسیله می توانند با تعیین وصی مانع تعیین قیم از طرف دادگاه شوند
به طوری که اگر مادر در مقام قیم می توانست بعد از فوت سرپرستان، اندک دخالتی در امور فرزند خود داشته باشد با ظهور وصی در وصیت نامه ولی، قادر به این دخالت اندک نیز نخواهد بود
وصی تمام اختیارات ولی خاص را داراست و می تواند به نام کودک خرید و فروش انجام دهد و تمام مناسبات حقوقی مرتبط با جسم و جان و مال کودک را اداره کند
قوانین ما براساس نقش تعیینکننده مرد در تصمیمگیریهای اقتصادی و اجتماعی دوران قدیم و براساس نظام مردسالار خانواده سنتی، سرپرستی کودک را بدون قید و شرط به پدر و جد پدری و بعد از فوت هر دو به وصی منتخب آنها سپرده است
اما اگر کودکی نه ولی خاص و نه وصی داشته باشد، سرپرستی باز هم به مادر سپرده نمی شود بلکه دادستان جای ولی و وصی را می گیرد و برای کودک قیم تعیین می کند که خود قوانین جداگانه ای دارد
آن چه که از مطالعه این قوانین به دست می آید، این است که مادر هرگز به نام سرپرست قانونی کودک خوانده نمی شود
هیچ نقشی هرچند اندک و ناچیز در سرپرستی کودک به مادر محول نشده است
اگر او بخواهد در اداره امور کودک دخالت کند، ممکن است در قالب قراردادها و مناسبات حقوقی دیگری از قبیل وکالت یا حضانت، اختیاراتی به او محول شود و در این صورت نیز حدود اختیارات او با تعیین سرپرست خاص و یا مراجع قانونی خواهد بود
وصی در جایگاه ولی خاص
همان طور که گفته شد پدر و جد پدری حتا بعد از فوت خود نیز برای کودک تعیین تکلیف می کنند و به این وسیله می توانند با تعیین وصی مانع تعیین قیم از طرف دادگاه شوند
به طوری که اگر مادر در مقام قیم می توانست بعد از فوت سرپرستان، اندک دخالتی در امور فرزند خود داشته باشد با ظهور وصی در وصیت نامه ولی، قادر به این دخالت اندک نیز نخواهد بود
وصی تمام اختیارات ولی خاص را داراست و می تواند به نام کودک خرید و فروش انجام دهد و تمام مناسبات حقوقی مرتبط با جسم و جان و مال کودک را اداره کند
دادستان و اداره امور سرپرستی با ایفای نقش یک کارمند
هرچند در غیاب ولی خاص و وصی انتظار می رفت که این بار نوبت به مادر کودک برسد و او بتواند عهده دار این نقش شود باز هم می بینیم قانون مادر را به اندازه کارمند اداره سرپرستی صلاحیتدار کودک خود نمی داند و بلکه این بار نوبت به مدعی العموم می رسد که کودک را سرپرستی کند
در اصل در این مرحله کودک که صغیر نامیده می شود بی سرپرست تلقی شده و بنابر این مرجع نهاد عمومی نسبت به سرنوشت او تصمیم می گیرد
اداره امور سرپرستی قادر است نگهداری و حفاظت از جان و مال کودک را به قیم بسپارد اما قیم زیر نظارت کامل این اداره قرار دارد و قادر به انجام بسیاری از امور کودک نیست
هرچند مادر برای قیومیت دارای حق اولویت است اما نقش او نه به عنوان سرپرست بلکه به عنوان قیم در مقام بررسی قرار می گیرد، و علاوه بر آن در صورت ازدواج مجدد، قیومیت او باید به امضای همسر او نیز برسد
قیم اختیارات محدود و معینی دارد
درصورتی که کسی به مقام قیومیت کودک منتصب شود موظف به پاسخگویی به اداره امور سرپرستی و گاه اشخاص تعیین شده از طرف این اداره خواهد بود
قیم باید تمام معاملات و امور مالی و هم چنین تصمیمات خود را راجع به سرنوشت جانی کودک را به نظر نماینده دادستان برساند و در بسیاری از موارد قادر به انجام امور مالی کودک نیست
اختیارات فرد مسئول در حضانت، محدود به امر نگهداری است
حضانت موقعیتی است که در آن فردی که مسئول آن شناخته می شود می تواند فقط نسبت به اموری که نگهداری کودک ایجاب می کند، تصمیم بگیرد
این امور هرگز نمی تواند از دایره اختیارات دایگی و مراقبت از کودک فراتر برود؛ مگر این که سرپرست قانونی کودک اختیارات بیشتری به او اعطا نماید
در زمانی که حضانت کودک به فردی غیر از ولی او سپرده شود، او نمی تواند به نام کودک معامله ای انجام دهد، یا اموال کودک را اداره کند و به جای سرپرست کودک نسبت به سرنوشت او تصمیم بگیرد و همان طور که گفته شد فقط سرپرست کودک است که می تواند نسبت به اموال و دارایی ها و امور جسمی و سرنوشت کودک تصمیم گیرنده باشد
اختیارات محدود مادر در حضانت کودک
با وجود این که اختیارات کسی که حضانت کودک را به عهده می گیرد فقط در حد نگهداری و مراقبت از کودک باقی می ماند اما قانون گذار حتا در سپردن این مسئولیت به مادر که حق محدودی را برای او ایجاد می کند شروط بسیاری قرار داده است که عمده این محدودیت ها به شرح زیر است
محدودیت زمانی حضانت: حضانت کودک فقط تا 7 سالگی او به عهده مادر است
محدودیت در موقعیت مادر: مادر در مراقبت از کودک خود در همان مدت محدود نیز مشروط به این است که در این مدت ازدواج مجدد نکند . به بیان دیگر مادر باید سرنوشت آینده خود را برای نگهداری و مراقبت از فرزند خود قربانی نماید و آن هم در شرایطی که این حق محدود، متزلزل و کوتاه مدت است
امین در مناسبات حقوقی نقشی واقعی پیدا نکرده است
تنها جایی که قانون برای اعمال و رفتارهای ولی و سرپرست قانونی کودک جای نظارت باقی گذاشته و پیش بینی مصلحت آمیز کرده، آن جاست که سرپرست یا کسی که مراقبت کودک را به عهده دارد، مرتکب خیانت شود و یا لیاقت نگهداری او را نداشته باشد
در این صورت نیز سرپرستی از ولی قهری سلب نمی شود بلکه دادگاه برای نظارت به امور کودک، امین تعیین می کند
نقش امین نقش نظارتی است که نسبت به نحوه نگهداری و حفاظت از کودک و اداره امور او صورت می گیرد
اما شرایطی که نصب امین در دنیای واقعی ایجاب می کند، این تنها راه نظارتی بر رفتار سرپرست را نیز مسدود کرده است
چرا که در دنیای واقعی، اثبات بی لیاقتی و یا خیانت سرپرست، کاری مشکل و گاه امکان ناپذیر است و مستلزم گشودن پرونده و آوردن دلایل محکمه پسند و اثبات آن در دادگاه می باشد
در دنیای واقعی حتا وقتی پدر کودک را آزار جسمی و یا روحی می دهد اثبات این که این رفتارهای او برای تبیهه و تربیت کودک نبوده و یا خارج از حدود لازم بوده، مشکل به نظر می رسد. و باید توجه داشته باشیم که طبق قانون مدنی پدر حق دارد برای تربیت کودک او را تادیب بدنی کند
و یا وقتی پدر بخواهد اموال کودک را به فروش رسانده و در اموال خود ادغام نماید اثبات این که این کار او به مصلحت کودک نیست کار راحتی به نظر نمی رسد چون اصل بر تشخیص درست از طرف سرپرست است مگر خلاف آن ثابت شود
و بنابر این انتصاب امین در کنار سرپرست کودک چندان رواجی نخواهد داشت
و مادر کودک فقط می تواند ناظر هرگونه رفتاری باشد که به کودک او از طرف پدر و جد پدری و یا وصی کودک روا داشته می شود و قادر نخواهد بود کمترین نقشی در تصمیم گیری آنها داشته باشد و یا در مقابل رفتارهایی که تشخیص می دهد برای کودک او مناسب نیست، بایستد
نتیجه آن که در مناسبات حقوقی مادر با فرزند خود نقش مراقبت از کودک آن هم به شکل محدودی به او داده شده و این نقش نیز بسیار متزلزل، ناپایدار و کوتاه مدت است
به نقل از شهرزاد نیوز: برای بازدید از سایت شهرزاد نیوز و مطالعه مطلب اینجا را کلیک کنید
هرچند در غیاب ولی خاص و وصی انتظار می رفت که این بار نوبت به مادر کودک برسد و او بتواند عهده دار این نقش شود باز هم می بینیم قانون مادر را به اندازه کارمند اداره سرپرستی صلاحیتدار کودک خود نمی داند و بلکه این بار نوبت به مدعی العموم می رسد که کودک را سرپرستی کند
در اصل در این مرحله کودک که صغیر نامیده می شود بی سرپرست تلقی شده و بنابر این مرجع نهاد عمومی نسبت به سرنوشت او تصمیم می گیرد
اداره امور سرپرستی قادر است نگهداری و حفاظت از جان و مال کودک را به قیم بسپارد اما قیم زیر نظارت کامل این اداره قرار دارد و قادر به انجام بسیاری از امور کودک نیست
هرچند مادر برای قیومیت دارای حق اولویت است اما نقش او نه به عنوان سرپرست بلکه به عنوان قیم در مقام بررسی قرار می گیرد، و علاوه بر آن در صورت ازدواج مجدد، قیومیت او باید به امضای همسر او نیز برسد
قیم اختیارات محدود و معینی دارد
درصورتی که کسی به مقام قیومیت کودک منتصب شود موظف به پاسخگویی به اداره امور سرپرستی و گاه اشخاص تعیین شده از طرف این اداره خواهد بود
قیم باید تمام معاملات و امور مالی و هم چنین تصمیمات خود را راجع به سرنوشت جانی کودک را به نظر نماینده دادستان برساند و در بسیاری از موارد قادر به انجام امور مالی کودک نیست
اختیارات فرد مسئول در حضانت، محدود به امر نگهداری است
حضانت موقعیتی است که در آن فردی که مسئول آن شناخته می شود می تواند فقط نسبت به اموری که نگهداری کودک ایجاب می کند، تصمیم بگیرد
این امور هرگز نمی تواند از دایره اختیارات دایگی و مراقبت از کودک فراتر برود؛ مگر این که سرپرست قانونی کودک اختیارات بیشتری به او اعطا نماید
در زمانی که حضانت کودک به فردی غیر از ولی او سپرده شود، او نمی تواند به نام کودک معامله ای انجام دهد، یا اموال کودک را اداره کند و به جای سرپرست کودک نسبت به سرنوشت او تصمیم بگیرد و همان طور که گفته شد فقط سرپرست کودک است که می تواند نسبت به اموال و دارایی ها و امور جسمی و سرنوشت کودک تصمیم گیرنده باشد
اختیارات محدود مادر در حضانت کودک
با وجود این که اختیارات کسی که حضانت کودک را به عهده می گیرد فقط در حد نگهداری و مراقبت از کودک باقی می ماند اما قانون گذار حتا در سپردن این مسئولیت به مادر که حق محدودی را برای او ایجاد می کند شروط بسیاری قرار داده است که عمده این محدودیت ها به شرح زیر است
محدودیت زمانی حضانت: حضانت کودک فقط تا 7 سالگی او به عهده مادر است
محدودیت در موقعیت مادر: مادر در مراقبت از کودک خود در همان مدت محدود نیز مشروط به این است که در این مدت ازدواج مجدد نکند . به بیان دیگر مادر باید سرنوشت آینده خود را برای نگهداری و مراقبت از فرزند خود قربانی نماید و آن هم در شرایطی که این حق محدود، متزلزل و کوتاه مدت است
امین در مناسبات حقوقی نقشی واقعی پیدا نکرده است
تنها جایی که قانون برای اعمال و رفتارهای ولی و سرپرست قانونی کودک جای نظارت باقی گذاشته و پیش بینی مصلحت آمیز کرده، آن جاست که سرپرست یا کسی که مراقبت کودک را به عهده دارد، مرتکب خیانت شود و یا لیاقت نگهداری او را نداشته باشد
در این صورت نیز سرپرستی از ولی قهری سلب نمی شود بلکه دادگاه برای نظارت به امور کودک، امین تعیین می کند
نقش امین نقش نظارتی است که نسبت به نحوه نگهداری و حفاظت از کودک و اداره امور او صورت می گیرد
اما شرایطی که نصب امین در دنیای واقعی ایجاب می کند، این تنها راه نظارتی بر رفتار سرپرست را نیز مسدود کرده است
چرا که در دنیای واقعی، اثبات بی لیاقتی و یا خیانت سرپرست، کاری مشکل و گاه امکان ناپذیر است و مستلزم گشودن پرونده و آوردن دلایل محکمه پسند و اثبات آن در دادگاه می باشد
در دنیای واقعی حتا وقتی پدر کودک را آزار جسمی و یا روحی می دهد اثبات این که این رفتارهای او برای تبیهه و تربیت کودک نبوده و یا خارج از حدود لازم بوده، مشکل به نظر می رسد. و باید توجه داشته باشیم که طبق قانون مدنی پدر حق دارد برای تربیت کودک او را تادیب بدنی کند
و یا وقتی پدر بخواهد اموال کودک را به فروش رسانده و در اموال خود ادغام نماید اثبات این که این کار او به مصلحت کودک نیست کار راحتی به نظر نمی رسد چون اصل بر تشخیص درست از طرف سرپرست است مگر خلاف آن ثابت شود
و بنابر این انتصاب امین در کنار سرپرست کودک چندان رواجی نخواهد داشت
و مادر کودک فقط می تواند ناظر هرگونه رفتاری باشد که به کودک او از طرف پدر و جد پدری و یا وصی کودک روا داشته می شود و قادر نخواهد بود کمترین نقشی در تصمیم گیری آنها داشته باشد و یا در مقابل رفتارهایی که تشخیص می دهد برای کودک او مناسب نیست، بایستد
نتیجه آن که در مناسبات حقوقی مادر با فرزند خود نقش مراقبت از کودک آن هم به شکل محدودی به او داده شده و این نقش نیز بسیار متزلزل، ناپایدار و کوتاه مدت است
به نقل از شهرزاد نیوز: برای بازدید از سایت شهرزاد نیوز و مطالعه مطلب اینجا را کلیک کنید
زیر نویس
ماده ۱۱۸۰ طفل صغیر، تحت ولایت قهری پدر و جد پدری خود میباشد و همچنین است طفل غیررشید یا مجنون در صورتی که عدم رشد یا جنون او متصل به صغر باشد
ماده ۱۱۸۱ هر یک از پدر و جد پدری، نسبت به اولاد خود ولایت دارند
ماده ۱۱۸۳ - در كليه امور مربوطه به اموال و حقوق مالي مولي عليه ، ولي نماينده قانوني اومي باشد
ماده ۱۱۹۴ پدر و جد پدری و وصی منصوب از طرف یکی از آنان، ولی خاص طفل نامیده میشود
ماده ۱۱۹۰ ممكن است پدر يا جد پدري به كسي كه به سمت وصايت معين كرده اختيارتعيين وصي بعد از فوت خود را براي مولي عليه بدهد
ماده ۱۱۷۰ اگر مادر در مدتي كه حضانت طفل با او است مبتلا به جنون شود يا به ديگري شوهر كند حق حضانت با پدر خواهد بود
ماده ۱۱۷۶ مادر مجبور نيست كه به طفل خود شير بدهد مگر در صورتي كه تغذيه طفل به غير شير مادر ممكن نباشد
ماده ۱۱۸۴ هرگاه ولي قهري طفل لياقت اداره كردن اموال مولي عليه را نداشته باشد و يا در مورد اموال او مرتكب حيف و ميل گردد به تقاضاي اقرباي طفل يا به تقاضاي مدعي العموم بعد از ثبوت عدم لياقت يا خيانت او در اموال مولي عليه به طرفيت مدعي العموم در محكمه حاكم يك نفر امين به ولي منضم * مي كند همين حكم در موردي نيز جاري است كه ولي طفل به واسطه كبر سن يا مرض يا امثال آن قادر به اداره كردن اموال مولي عليه نباشد
ماده ۱۱۷۳ - اصلاحي ۱۱/۸/۱۳۷۶ هرگاه در اثر عدم مواظبت يا انحطاط اخلاقي پدريا مادري كه طفل تحت حضانت اوست صحت جسماني و ياتربيت اخلاقي طفل در معرض خطرباشد محكمه مي تواند به تقاضاي اقرباي طفل يا به تقاضاي قيم او يا به تقاضاي رئيس حوزه قضايي هر تصميمي را كه براي حضانت طفل مقتضي بداند ، اتخاذ كند
ماده ۱۱۷۹ ابوین حق تنبیه طفل خود را دارند ولی به استناد این حق نمیتوانند طفل خود را خارج از حدود تأدیب، تنبیه نمایند
ماده ۱۲۳۳ زن نمیتواند بدون رضایت شوهر خود، سمت قیمومت را قبول کند
ماده ۱۲۴۱ قیم نمیتواند اموال غیرمنقول مولیعلیه را بفروشد و یا رهن گذارد یا معاملهای کند که در نتیجهی آن، خود، مدیون مولیعلیه شود مگر با لحاظ غبطهی مولیعلیه و تصویب مدعیالعموم. درصورت اخیر شرط حتمی تصویب مدعیالعموم ملائت قیم میباشد و نیز نمیتواند برای مولیعلیه بدون ضرورت و احتیاج قرض کند مگر با تصویب مدعیالعموم
ماده ۱۲۴۲ قیم نمیتواند دعوی مربوط به مولیعلیه را به صلح خاتمه دهد مگر با تصویب مدعیالعموم
ماده ۱۲۴۳ در صورت وجود موجبات موجه، دادستان میتواند از دادگاه مدنی خاص تقاضا کند که از قیم تضمیناتی راجع به ادارهی اموال مولیعلیه بخواهد. تعیین نوع تضمین به نظر دادگاه است. هر گاه قیم برای تعیین نوع تضمین حاضر نشد، از قیمومت عزل میشود
ماده ۱۲۴۴ قیم باید لااقل سالی یک مرتبه حساب تصدی خود را به مدعیالعموم یا نمایندهی او بدهد و هر گاه در ظرف یک ماه از تاریخ مطالبهی مدعیالعموم حساب ندهد به تقاضای مدعیالعموم معزول میشود
ماده ۱۱۸۰ طفل صغیر، تحت ولایت قهری پدر و جد پدری خود میباشد و همچنین است طفل غیررشید یا مجنون در صورتی که عدم رشد یا جنون او متصل به صغر باشد
ماده ۱۱۸۱ هر یک از پدر و جد پدری، نسبت به اولاد خود ولایت دارند
ماده ۱۱۸۳ - در كليه امور مربوطه به اموال و حقوق مالي مولي عليه ، ولي نماينده قانوني اومي باشد
ماده ۱۱۹۴ پدر و جد پدری و وصی منصوب از طرف یکی از آنان، ولی خاص طفل نامیده میشود
ماده ۱۱۹۰ ممكن است پدر يا جد پدري به كسي كه به سمت وصايت معين كرده اختيارتعيين وصي بعد از فوت خود را براي مولي عليه بدهد
ماده ۱۱۷۰ اگر مادر در مدتي كه حضانت طفل با او است مبتلا به جنون شود يا به ديگري شوهر كند حق حضانت با پدر خواهد بود
ماده ۱۱۷۶ مادر مجبور نيست كه به طفل خود شير بدهد مگر در صورتي كه تغذيه طفل به غير شير مادر ممكن نباشد
ماده ۱۱۸۴ هرگاه ولي قهري طفل لياقت اداره كردن اموال مولي عليه را نداشته باشد و يا در مورد اموال او مرتكب حيف و ميل گردد به تقاضاي اقرباي طفل يا به تقاضاي مدعي العموم بعد از ثبوت عدم لياقت يا خيانت او در اموال مولي عليه به طرفيت مدعي العموم در محكمه حاكم يك نفر امين به ولي منضم * مي كند همين حكم در موردي نيز جاري است كه ولي طفل به واسطه كبر سن يا مرض يا امثال آن قادر به اداره كردن اموال مولي عليه نباشد
ماده ۱۱۷۳ - اصلاحي ۱۱/۸/۱۳۷۶ هرگاه در اثر عدم مواظبت يا انحطاط اخلاقي پدريا مادري كه طفل تحت حضانت اوست صحت جسماني و ياتربيت اخلاقي طفل در معرض خطرباشد محكمه مي تواند به تقاضاي اقرباي طفل يا به تقاضاي قيم او يا به تقاضاي رئيس حوزه قضايي هر تصميمي را كه براي حضانت طفل مقتضي بداند ، اتخاذ كند
ماده ۱۱۷۹ ابوین حق تنبیه طفل خود را دارند ولی به استناد این حق نمیتوانند طفل خود را خارج از حدود تأدیب، تنبیه نمایند
ماده ۱۲۳۳ زن نمیتواند بدون رضایت شوهر خود، سمت قیمومت را قبول کند
ماده ۱۲۴۱ قیم نمیتواند اموال غیرمنقول مولیعلیه را بفروشد و یا رهن گذارد یا معاملهای کند که در نتیجهی آن، خود، مدیون مولیعلیه شود مگر با لحاظ غبطهی مولیعلیه و تصویب مدعیالعموم. درصورت اخیر شرط حتمی تصویب مدعیالعموم ملائت قیم میباشد و نیز نمیتواند برای مولیعلیه بدون ضرورت و احتیاج قرض کند مگر با تصویب مدعیالعموم
ماده ۱۲۴۲ قیم نمیتواند دعوی مربوط به مولیعلیه را به صلح خاتمه دهد مگر با تصویب مدعیالعموم
ماده ۱۲۴۳ در صورت وجود موجبات موجه، دادستان میتواند از دادگاه مدنی خاص تقاضا کند که از قیم تضمیناتی راجع به ادارهی اموال مولیعلیه بخواهد. تعیین نوع تضمین به نظر دادگاه است. هر گاه قیم برای تعیین نوع تضمین حاضر نشد، از قیمومت عزل میشود
ماده ۱۲۴۴ قیم باید لااقل سالی یک مرتبه حساب تصدی خود را به مدعیالعموم یا نمایندهی او بدهد و هر گاه در ظرف یک ماه از تاریخ مطالبهی مدعیالعموم حساب ندهد به تقاضای مدعیالعموم معزول میشود
Thursday 3 June 2010
هزینه ایران و برد ترکیه
در حمله کماندوهای اسرائیلی به ناوگان امدادرسانان بین المللی، ترکیه بیشترین قربانی را داد. شهروندان ترکیه برای نخستین بار پس از چند دهه، هدف گلوله نیروهای خارجی قرار گرفتند. اما در بسیاری از معرکه های تاریخ این قربانی بوده که پیروز میدان شده، حمله به کشتی مرمره آبی هم اگر پیروزی داشته باشد، ترکیه استروزنامه النهار لبنان تیتر زده است: ناوگان آزادی، اسرائیل را در خون ترک ها غرق کرد
در تظاهرات بزرگ بعد از ظهر سه شنبه اول ژوئن در بیروت، در یک دست تظاهرکنندگان پرچم لبنان، فلسطین، حزب الله، جنبش امل یا دیگر گروه های سیاسی لبنان بود و در دست دیگر، پرچم ترکیه . در کنار پوسترهای یاسر عرفات و جمال عبدالناصر، تصویر رجب طیب اردوغان خودنمایی می کرد، پیراهن های تیم ملی فوتبال ترکیه بر تن جوان ها بود و فضا آکنده از شعار ترکیه، ترکیه. از یک روز پیش از تظاهرات و پس از آن، کاروان های موتورسوار هواداران حزب الله و جنبش امل با پرچم ترکیه در خیابان های شهر حرکت می کردند. اما از پرچم ایران، پر سر و صداترین حامی فلسطینیان، خبری نبود
به نقل از بي بي سي فارسي
براي خواندن متن كامل گزارش اينجا را كليك كنيد
در تظاهرات بزرگ بعد از ظهر سه شنبه اول ژوئن در بیروت، در یک دست تظاهرکنندگان پرچم لبنان، فلسطین، حزب الله، جنبش امل یا دیگر گروه های سیاسی لبنان بود و در دست دیگر، پرچم ترکیه . در کنار پوسترهای یاسر عرفات و جمال عبدالناصر، تصویر رجب طیب اردوغان خودنمایی می کرد، پیراهن های تیم ملی فوتبال ترکیه بر تن جوان ها بود و فضا آکنده از شعار ترکیه، ترکیه. از یک روز پیش از تظاهرات و پس از آن، کاروان های موتورسوار هواداران حزب الله و جنبش امل با پرچم ترکیه در خیابان های شهر حرکت می کردند. اما از پرچم ایران، پر سر و صداترین حامی فلسطینیان، خبری نبود
به نقل از بي بي سي فارسي
براي خواندن متن كامل گزارش اينجا را كليك كنيد
Monday 31 May 2010
از پارس برآمدم
از پارس برآمدم. از پارسوماش. این گفته من است. کوروش پسر ماندانا و کمبوجیه. من کوروش هخامنش فرمان دادم که بر مردمان ملال نرود. زیرا ملال مردمان ملال من است و شادمانی مردمان شادمانی من. بگذارید هرکس به آیین خویش باشد. زنان را گرامی بدارید. فرودستان را دریابید و هرکس به تکلم قبیله خویش سخن گوید. گسستن زنجیرها آرزوی من است. ما شب و شقاوت را خواهیم زدود، زندگی را ستایش خواهیم کرد. تا هست سرزمین من آسمانی باد. که در او رودهای بسیاری جاری است. ما دامنه ها و دشت هایی داریم دریا وار. سحرآمیز، سرسبز و برکت خیز و شما را گفتم این بهشت بی گزند را گرامی بدارید. سرزمین من توان شکفتنش بسیار است. سرزمین من، مادر من است. تا هست خنده شادی خیز کودکان خوش باد، تا هست شهریاری بانوان و آواز خنیاگران خوش باد. تا هست رودها بسیارتر و بسیارتر باد. از اندوه و عزا به دور باد سرزمین من. تا هست هرگز دلتنگی به دیدارتان نیاید. تا هست اندوه آدمیان مرده باد. به یادتان می آورم بهترین ارمغان آدمی آزادی است. باشد که تا هست از خان و مان ملتم عطر و ترانه برخیزد. مردمان ما شایسته آرامش و آزادی اند، مردمان ما شایسته شادمانی و ترانه اند. مردمان ما شایسته عدالت و علاقه اند، دودمانتان در آرامش، زندگی هاتان دراز، و آینده تان روشن تر از امروز باد
این آرزوی من است
برگزیده ای از سخنان کوروش بزرگ در منشورهای پارسوماش، شوشیانا و پرشیا
قیمت، هرچه شما بگویید
چه كسی میگوید كه گرانی اینجاست؟
دوره ارزانی است
چه شرافت ارزان
تن عریان ارزان
و دروغ از همه چیز ارزانتر
آبرو قیمت یك تكه نان
و چه تخفیف بزرگی خورده است قیمت هر انسان! ـ
دکنر شریعتی
Wednesday 5 May 2010
دیپلماسی ایرانی
Much Ado about…?
Author: Javid Ghorban-Oghli
.
The World Conference against Racism in Geneva, the Food and Agriculture Organization (FAO) Summit in Rome, five yearly UN general assemblies in New York, and now, Mahmoud Ahmadinejad is preparing for his eighth trip to participate in yet another UN conference—this time the Review Conference of the Parties to the Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons (NPT). Former Iranian president’s aggregate trips to the UN (and its various meetings) are probably significantly less than Ahmadinejad’s. In diplomatic conventions, the presence of the head of state at a conference signifies its importance for that country. Nevertheless, the Iranian president’s participation in a conference held at the level of foreign ministers -or lower- is unlike anything we’ve seen before. It may also imply that Mr. Ahmadinejad does not believe his foreign minister fully capable of leading the Iranian delegation.
It often seems that our president cannot resist the lure of the spotlight, whether it is inside the country or on the international scene. International reaction to President Ahmadinejad’s latest foray—one of general surprise—especially from UN Secretary General Ban Ki-moon, is surely proof enough. (And it doesn’t make it any better knowing that Ahmadinejad’s record is not much of a cause of pride for Iranians.)
In his first appearance at the UN General Assembly in 2005, Iran’s nuclear proposal was overshadowed by the president’s now notorious story of an “Aura of Light”—which Ahmadinejad claimed had surrounded him during his speech. His masterpiece of diplomacy though, was attending the UN Geneva conference against racism (Durban II) and giving a virulent anti-Israel speech which could not have made the Jewish state any happier at the time, diverting attention away, as it did, from Israel’s atrocious attacks on the people of Gaza (which had raised the ire of the international community only a few months earlier). Gaza, it seemed, was forgotten almost before his speech ended and as attendees walked out in protest.
Interestingly, many of the meetings involving President Ahmadinejad, especially his most recent address to the UN General Assembly in 2009, have seen more than half of the delegations present simply walk out. And at the FAO conference in Rome, Ahmadinejad and Zimbabwean President Robert Mugabe were the only attendees not invited to the UN dinner.
It is not yet clear what Mr. Ahmadinejad’s motive is for attending the Review Conference of the Parties to the Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons (NPT). Does he have any plans to convince the international community of the peaceful nature of Iran’s nuclear program? Secretary General Ban Ki-Moon was quoted as saying that if “he brings some good constructive proposal in resolving Iranian nuclear issues, that will be helpful”. We would also hope that Mr. Ahmadinejad puts forth a plan that defends our inalienable rights and respects our dignity, although Iran’s international profile is an altogether different issue.
There is now the worry that despite the Iranian president’s presence, the NPT conference may still turn into a platform for criticizing Iran’s nuclear program. President Obama must have had such plans in mind when he hosted world leaders in April at the Nuclear Security Summit—what was certainly a prelude to the UN conference. If that is the case, Ahmadinejad will have attended yet another futile but controversial conference which only undermines our national interests.
Javid Ghorban-Oghli is Iran’s former ambassador to South Africa.
Taken from: Iran Diplomacy
Friday 26 March 2010
یک عالم چرا برای ایران
چــرا، ساعتها در صف دریافت چند پاكت شیرسوبسیدی می ایستیم، آنهم با تفاوت قیمتی ناچیز با شیر آزاد، ولی تحمل یك ثانیه دیر حركت كردن راننده جلویمان را پشت چراغ راهنمایی نداریم؟
چــرا، در رستوران برای پرداخت صورت حساب بشدت تعارف می كنیم تا جایی كه ممكن است كار به نزاع بكشد، ولی در اولین فرصت میهمانمان را متهم به گدا صفتی می كنیم؟
چــرا، غربی ها سالها تلاش می كنند و خودرو طراحی می كنند، ولی ما آنرا، با حذف تعدادی از امکانات و تجهیزات جانبی، ساده میسازیم و می فروشیم؟
چــرا، غربی ها به قانون احترام می گذارند، ولی ما از قانون می گریزیم؟
چــرا، در غرب هنگامی كه مدارس تعطیل میشوند دانش آموزان ناراحت می شوند، اما در ایران دانش آموزان از شادی كیف هایشان را به هوا پرت می كنند؟
چــرا، غربی ها به دانشگاه می روند تا دانش بیاموزند، ولی ما میرویم كه مدرك بگیریم؟
چــرا، غربی ها كارها را به شیوه علمی انجام میدهند، اما ما به شیوه استاد كاری و كدخدا منشی؟
چــرا، در ایران فارغ التحصیلان مدیریت و علوم سیاسی غالبا" بیكارند، اما در عوض سیاستمداران و مدیران كشور همه پزشك، مهندس، روحانی و یا بنحوی كارشناسان رشته های دیگرند؟
چــرا، آخرین ورژن نرم افزارها را بلافاصله روی رایانه هایمان نصب می كنیم ولی هرگز به دنبال استفاده از آن قابلیت جدید نیستیم؟
چــرا، غربی ها خدمت نظام وظیفه را امری ملی و مقدس می دانند، ولی ما آنرا زور گویی تا جائیکه در قدیم عوام به خدمت نظام وظیفه می گفتند "اجباری"؟
چــرا، از قالب كردن اجناس قلابی و مواد فاسد به دیگران لذت می بریم؟
چــرا، غالبا" تخیل را به تفكر ترجیح می دهیم؟
چــرا، معمولا به دستور پزشك تمام دارویمان را مصرف نمی كنیم و به مجردی كه "احساس" بهبودی كردیم مصرف دارو را قطع می كنیم؟
چــرا، جراحان ایران بر خلاف تعرفه های رسمی مبلغ كلانی از بیمار جداگانه دریافت می كنند؟
چــرا، تقریبا" پنجاه سال است كه تیراژ كتاب های غیر درسی در ایران بین 2000 تا 3500 باقیمانده است. راستی مگر جمعیت ایران در این مدت ثابت بوده است؟
چــرا، اكثر تعمیرگاه ها و مغازه دارها پیاده رو و خیابان را محل كسب و كار خود می دانند و مامور شهرداری هم مدام بدنبال جریمه برای "سد معبر" است؟
چــرا، بخشی از فضای منزل را به مبل و میز نهار خوری اختصاص میدهیم ولی روی زمین می نشینیم و توی سفره غذا می خوریم؟
چــرا، سالها اشیاء دست دوم منزل را در انبار نگه می داریم و از آنها استفاده نمی كنیم، ولی حاضر به بخشیدن آن به افراد مستحق نیستیم؟
چــرا، در هر شرایطی منافع شخصی را به منافع جمع ترجیح میدهیم؟
چــرا، یك عمر از ترس نداری با فلاکت زندگی می كنیم؟
چــرا، برآیند كار دو نفر همیشه كمتر از دو است؟
چــرا، بسیاری از مردم وقتی دستگاهی را می خرند قبل از خواندن دستور كاربری آن، آنرا روشن و با سعی و خطا سعی می كنند طرز كار آنرا یاد بگیرند و انگار مشغول "كشف" طرز كار آن هستند؟
چــرا، با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم؟
چــرا، اگر پزشكی به ما داروی زیاد ندهد یا اگر هیچ دارویی ندهد، می گوییم بی سواد است و دیگر به او مراجعه نمی كنیم؟
چــرا، هر كجا صف است فكر می كنیم خیرات است؟
چــرا، فكر می كنیم مالیات پول زور است، ولی هنگامی كه خودرو ما به چاله های خیابان می افتد به دولت ناسزا می گوییم؟
چــرا، هنگامی كه پلیس ما را جریمه می كند او را نامرد خطاب می كنیم، ولی رانندگان متخلف دیگر را ناسزا گفته و سراغ پلیس را می گیریم؟
چــرا، بسیاری از مردم به هنگام گردشگری دوست دارند میوه های روی درخت باغ های دیگران را بچینند، در حالیكه مقدار زیادی میوه همراه خود دارند؟
چــرا، به بدبینی بیش از خوش بینی تمایل داریم؟
چــرا، حجم غذا برای اغلب ایرانی ها مهم تر از كیفیت آن است؟
چــرا، ده ها سال است كه در آشپزی ایرانی تحولی پیدا نشده؟
چــرا، بیشتر نواقص را می بینیم، ولی در رفع نواقص ناتوانیم؟
چــرا، در میهمانی ها، ظاهر سازی جای واقعیت را می گیرد؟
چــرا، منافع زود گذر را به منافع پایداری كه دیرتر بدست آید ترجیح می دهیم؟
چــرا، در هر كاری اظهار فضل می كنیم و از گفتن نمی دانم شرم داریم؟
چــرا، كلمه "من" را بیش از "ما" بكار می بریم؟
چــرا، در شهرها خسارتی كه چاله ها و دست اندازها به خودروها وارد میكنند چند هزار برابر هزینه رفع آنها است ولی مدتها آنها را بحال خود رها می كنند؟
چــرا، دریچه نگهداری خطوط تلفن، پنجره های فاضلاب و امثالهم همیشه یا پائین تر و یا بالاتر از سطح آسفالت خیابان است؟
چــرا، غالبا" مهارت را به دانش ترجیح میدهیم؟
چــرا، بیشتر در گذشته بسر میبریم تا جایی كه آینده را فراموش می كنیم؟
چــرا، عقب افتادگیمان را بگردن كشورهای قدرتمند و توطئه آنها می اندازیم، ولی برای جبران آن قدمی بر نمی داریم؟
چــرا، دائما" دیگران را نصیحت می كنیم، ولی خودمان به آنها عمل نمی كنیم؟
چــرا، هنگامیكه به هدفمان نمی رسیم آنرا به حساب نصیب و قسمت یا سرنوشت و بدبیاری می گذاریم ولی هرگز به تجزیه و تحلیل علل آن نمی پردازیم؟
چــرا، همیشه آخرین تصمیم را در دقیقه نود می گیریم؟
چــرا، در ایران موتورسیكلت خودرو خانوادگی است و می شود تا شش نفر هم سوار آن بشوند؟
چــرا، تقریبا" تمام اختراع ها و اكتشاف های دنیا بدست غربی ها انجام شده است، ولی ما در آن سهمی نداریم؟
چــرا، هنر در ایران در حدی بسیار سطحی باقی مانده و به ساحت زیبائی شناسی ارتقاء نیافته است، ولی در غرب زیبائی شناسی خود دانشی عظیم شده و در طیفی وسیع رشد كرده است؟
چــرا، با وجود اینكه می دانیم اغلب برندگان جوایز المپیاد های دانش سر از خارج در می آورند ولی كاری نمی كنیم و همچنان به برنده شدن افتخار می كنیم؟
چــرا، اعداد، علم جبر، باروت و شاید خیلی چیزهای دیگر را ما شرقی ها خلق كردیم، ولی غربی ها استفاده وسیعی كردند، و ما در همان ابتدای كار ماندیم؟
چــرا، غربی ها سالها تلاش می كنند و نرم افزار تهیه می كنند ولی ما حاضر بخرید رسمی آن نیستیم و در عوض قفل آنرا می شكنیم و به این كار خود افتخار هم میكنیم؟
چــرا، در ایران به مجردی كه كمی برف می آید بلافاصله مدارس تعطیل می گردد، حتما" در كانادا، روسیه و كشور سوئد مدارس بیشتر سال تعطیل است؟
چــرا، کادوهای عروسی رو یه روز بعد از عروسی (پاتختی) می دن؟
چــرا، وقتی داماد می رقصه بهش پول می دن؟ مگه داماد رقاصه؟
چــرا، وقتی یکی میمیره مشکی می پوشن؟ چــرا، نارنجی نمی پوشن؟ اگه مشکی رنگ غمه چــرا، اینهمه استفاده میشه؟
چــرا، موقع پخش صحبتهای رئیس جمهور زیرنویس تبلیغاتی نمی ذارن؟
چــرا، مردم تو تاکسی راجع به سیاست صحبت میکنن؟
چــرا، وقتی به تقاطع می رسن بجای ترمز رو گاز فشار میارن؟
چــرا، گرانترین ظروف منزل را برای نمایش در ویترین می گذاریم و هرگز از آنها استفاده نمی كنیم؟
چــرا، ما اساسا" قادر به تئوریزاسیون پدیدارها نیستیم و طریقه كشف قانونمندی های طبیعت را نمی دانیم، ولی غربی ها بنیاد تفكرشان بر این اساس شكل گرفته است؟
چــرا، یك ایرانی در كانادا یا آمریكا به سرعت پیشرفت می كند، ولی هموطنان او در ایران در حال درجا زدن هستند؟
چــرا، غربی ها اطلاعات متعارف خود را روی شبكه اینترنت در دسترس عموم قرار می دهند، ولی ما آنها را برداشته و از همكارمان پنهان میكنیم؟
چــرا، به مرده هایمان بیش از زنده هایمان احترام می گذاریم؟
چــرا، مهم ترین اكتشافات باستانی ما بدست غربی ها انجام گرفته است؟
چــرا، غربی ها ما را بهتر از خودمان می شناسند؟
چــرا، معماری ساختمان هایمان از داخل دل می برند و از بیرون زهره؟
چــرا، اگر بهترین سیستم تهویه را در محل كارمان داشته باشیم و بیرون از ساختمان هوا بشدت آلوده باشد، باز پنجره اطاق كارمان را باز میكنیم؟
چــرا، در ایران كوزه گر از كوزه شكسته آب می خورد؟
چــرا، به مراسم عزاداری بدون دعوت می رویم، ولی برای مراسم عروسی باید دعوتمان كنند؟
چــرا، در ایران اغلب خانم ها یك لباس را دو بار در مهمانی تكرار شده ای نمی پوشند؟
چــرا، در ایران اغلب خانم ها پول خرج كردن شوهرشان را برای آنها، دلیل علاقه می دانند؟
چــرا، در ایران اغلب خانم ها به هنگام راه رفتن در محل های عمومی رفتار طبیعی ندارند و طوری وانمود می كنند كه همه نگاه ها متوجه آنها است؟
چــرا، اغلب خانم های ایرانی اضافه وزن دارند، ولی در مهمانی ها تظاهر به رژیم لاغری می كنند؟
چــرا، در غرب دختران جوان آرایش نمی كنند و آرایش خاص پیر زنها است، ولی در ایران عكس این جریان دارد؟
چــرا، در غرب كارمندان بعد از بازنشستگی به گشت و گذار می پردازند، ولی در ایران گوشه نشین و افسرده می شوند؟
چــرا، در ایران، خودروهای چهل پنجاه سال پیش را استفاده می كنند، ولی در غرب هر خودرو بعد از معمولا" پنج سال به قبرستان می رود؟
چــرا، صبر می كنیم تا وسیله مورد استفاده مان خراب شود بعد به فكر رفع نقص آن می افتیم، در حالیكه در دستورالعمل نگهداری آن قید شده كه بعد از گذشت زمان معینی باید مورد بازدید قرار بگیرد؟
چــرا، عده ای جنس ارزان و با كیفیت پایین را به جنس گران و با كیفیت بالا ترجیح می دهند؟
چــرا، به هنگام مدیریت در سازمانی زور را به درایت ترجیح می دهیم؟
چــرا، پزشک های ما مدارك تحصیلی خود را قاب می كنند و در مطب روی دیوار در معرض دید عموم قرار می دهند؟
چــرا، وقتی پای استدلالمان می لنگد با فریاد می خواهیم طرف مقابل را قانع كنیم؟
چــرا، در اغلب خانواده ها فرزندان باید از والدین "حساب" ببرند، به جای اینكه به آنها احترام بگذارند؟
چــرا، می گوئیم مرغ همسایه غاز است؟
چــرا، انتقاد پذیر نیستیم و فكر می كنیم كسی كه عیب ما را به ما بگوید بدخواه ما است؟
چــرا، چشم دیدن افراد برتر از خودمان را نداریم؟
چرا تا قطار ايستاده است به آن كاري نداريم اما همين كه راه افتاد به آن سنگ پرت مي كنيم؟
چرا تمايلي به انجام كار خير و كارهاي افتخاري عام المنفعه در بين ما وجود ندارد؟
چرا خود هيچ كاري براي جامعه و محيطمان نمي كنيم و اگر كسي هم بخواهد كاري كند نه تنها حمايتش نمي كنيم بلكه از او بدگويي مي كنيم و تا بتوانيم پيش پايش سنگ مي اندازيم؟
چــرا، فرصت و تحمل شنیدن دو کلمه حرف حساب را نداریم؟
چــرا، بارون که میاد، ترافیک میشه؟
چــرا، تو خونه ۴٠ متری ال سی دی ۵٢ اینچی میذارن؟
چــرا، از در که میخوان رد بشن تعارف میکنن ولی سر تقاطع به هم رحم نمیکنن؟
چــرا، از تو ماشین پوست پرتغال می ریزن بیرون؟
چــرا، تو اتوبان وقتی به ماشین جلویی می رسند چراغ میدن؟
چــرا، قبل از ازدواج دنبال پول طرف مقابلن نه اخلاقش؟
چــرا، بعد از ازدواج دنبال اخلاق طرف مقابلن نه پولش؟
چــرا، همه دوست دارن از این کشور برن؟
چــرا، اونهایی که رفتن می خوان برگردن؟
چــرا، روز پدر همه لباس زیر کادو می خرند؟
چــرا، مردها روز زن فقط طلا و ادکلن کادو می خرند؟
چــرا، جوونا فیلم زیاد می بینن ولی کتاب نمی خونن؟
چــرا، اونهایی که زبانشون خوبه هم فیلم رو با زیرنویس نگاه میکنن؟
چــرا، باجناقها هیچوقت از همدیگه خوششون نمیاد؟
چــرا، زنها بچه برادرشون رو بیشتر از بچه خواهرشون دوست دارند؟
چــرا، پدر دخترها تو خواستگاری کمتر از همه حرف می زنن؟
چــرا، مراسم ختم ساعت ۴ بعد از ظهر تشکیل میشه؟
چــرا، وقتی پشت سر یکنفر صحبت میکنن اصلا فکر نمیکنن این غیبته؟
چــرا، تو مهمونی اگه موز بخورن بی کلاسیه ولی سیب و پرتغال نه؟
چــرا، وقتی شکلات تعارف میکنن اگه بیشتر از یکی بردارن زشته؟
چــرا، بند کتونی رو دور مچ پا میبندن ولی بند کفش رو نه؟
چــرا، بیدار شدن از خواب تو یه صبح ابری یا بارونی براشون خیلی سخته؟
چــرا، واسه مهاجرت دنبال یه جای خوش آب و هوا می گردن؟
چــرا، قرارداد کارمندی رو کارفرماها تنظیم میکنن؟
چــرا، اکثر ماشینها یا سفیدن یا سیاه یا نقره ای؟
چــرا، نمیشه با کت و شلوار کتونی پوشید؟
چــرا، خانم ها لوازم آرایش رو روی شصتشون تست میکنن و مثل کرم پشت دستشون نمی زنن؟
چــرا، خانم ها وقتی رژلب می زنن گردنشون رو به سمت آینه دراز می کنن؟
چــرا، مردها فرق آرایش 50 هزارتومنی با آرایش 1.5میلیون تومنی رو نمیفهمن؟
چــرا، قسمت مردانه اتوبوس بزرگتر از قسمت زنانه است؟
چــرا، تو اتوبان دست انداز میذارن؟
چــرا، کسی برای صبحونه کسی رو مهمون نمیکنه؟
چــرا، سر سفره عقد عروس خانم دفعه سوم میگه بله؟
چــرا، آدمها وقتی عکس میگیرن به یه جای نامعلوم خیره می شن؟
چــرا، راننده تاکسی ها از همه بدتر رانندگی میکنن؟
چــرا، با اینکه همه فضولند از فضولی دیگران ناله می کنند؟
راستی چرا از این همه چرا که اینجا مطرح شد، خسته نشدید؟
Wednesday 17 March 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)