تفاوت كشورهای ثروتمند و فقير، تفاوت قدمت آنها نيست . برای مثال كشور مصر بيش از 3000 سال تاريخ مكتوب دارد و فقير است ! اما كشورهای جديدي مانند كانادا، نيوزيلند، استراليا كه 150 سال پيش وضعيت قابل توجهی نداشتند، اكنون كشورهایی توسعه يافته و ثروتمند هستند. تفاوت كشورهای فقير و ثروتمند در ميزان منابع طبيعی قابل استحصال آنها هم نيست . ژاپن كشوری است كه سرزمين بسيار محدودي دارد كه 80 درصد آن كوههایی است كه مناسب كشاورزی و دامداری نيست اما دومين اقتصاد قدرتمند جهان پس از آمريكا را دارد. اين كشور مانند يك كارخانه پهناور و شناوری ميباشد كه مواد خام را از همه جهان وارد كرده و به صورت محصولات پيشرفته صادر ميكند . مثال بعدي سويس است. كشوری كه اصلاً كاكائو در آن به عمل نميآيد اما بهترين شكلاتهای جهان را توليد و صادر ميكند. در سرزمين كوچك و سرد سويس كه تنها در چهار ماه سال ميتوان كشاورزی و دامداری انجام داد، بهترين لبنيات (پنير) دنيا توليد ميشود . سويس كشوری است كه به امنيت، نظم و سختكوشی مشهور است و به همين خاطر به گاوصندوق دنيا مشهور شده است (بانكهای سويس) . افراد تحصیلکردهای كه از كشورهاي ثروتمند با همتايان خود در كشورهای فقير برخورد دارند برای ما مشخص ميكنند كه سطح هوش و فهم نيز تفاوت قابل توجهی در اين ميان ندارد . نژاد و رنگ پوست نيز مهم نيستند. زيرا مهاجرانی كه در كشور خود برچسب تنبلی ميگيرند، در كشورهای اروپايی به نيروهای مولد تبديل ميشوند
.
پس تفاوت در چيست؟
تفاوت در رفتارهایی است كه در طول سالها فرهنگ و دانش نام گرفته است . وقتي كه رفتارهای مردم كشورهاي پيشرفته و ثروتمند را تحليل ميكنيم، متوجه ميشويم كه اكثريت غالب آنها از اصول زير در زندگي خود پيروی ميكنند: اخلاق به عنوان اصل پايه. وحدت. مسئوليت پذيری. احترام به قانون و مقررات. احترام به حقوق شهروندان ديگر. عشق به كار. تحمل سختيها به منظور سرمايه گذاری روی آينده. ميل به ارائه كارهای برتر و فوق العاده و بالاخره یک عامل مهم یعنی نظم پذيریی
.
اما در كشورهای فقير،عده قلیلی از مردم از این اصول پیروی میكنند و فقر کشورشان نه ضرورتا به اين خاطر است كه منابع طبیعی ندارند يا اينكه طبيعت نسبت به آنها بيرحم بوده است بلکه در واقع رفتار فردی و اجتماعی شان چنين سبب شده است. پس اگر می خواهیم کشور ثروتمند و آبادی داشته باشیم در درجه اول باید همت لازم برای آموختن و رعايت اصول فوق كه (توسط كشورهای پيشرفته شناسایی شده است) را داشته باشیم
اما در كشورهای فقير،عده قلیلی از مردم از این اصول پیروی میكنند و فقر کشورشان نه ضرورتا به اين خاطر است كه منابع طبیعی ندارند يا اينكه طبيعت نسبت به آنها بيرحم بوده است بلکه در واقع رفتار فردی و اجتماعی شان چنين سبب شده است. پس اگر می خواهیم کشور ثروتمند و آبادی داشته باشیم در درجه اول باید همت لازم برای آموختن و رعايت اصول فوق كه (توسط كشورهای پيشرفته شناسایی شده است) را داشته باشیم
.
ارسالی از جواد مرتضوی
