سعید طباطباییدر غزل سعدی، که عاشقانه‌ترین غزل شعر فارسی نیز هست، عشق بیشترین تبلور را دارد و معشوق. نه شیدایی مولانا حاکم است بر این غزل و نه سنجیدگی عطار و نه حضور دمادم شاعر. سعدی هست، سنجیدگی و شیدایی هست، اما در سایه معشوق. مرزهای مشترک عرفان و مازوخیسم که جستیمشان به شاعر اجازه داده که دست از سانسور درون بردارد و حرف دل را بیرون بریزد و لاجرم آنچه از دل برخیزد بر دل نشیند. سعدی مازوخیستی نمادین است و از حرف تند معشوق استقبال می‌کند. شاهد بیت مشهور زیر است
بدم گفتی و خرسندم عفاک‌الله نکو گفتی
سگم خواندی و خشنودم جزاکالله کرم کردی
البته انگاره‌های مازوخیستی شعر سعدی به همین گونه عبارات ختم نمی‌شود
براي مطالعه مطلب كامل در سايت والس ادبي روي لينك زير كليك كنيد
By Saied Tabatabaee as published in Valse Adabi
No comments:
Post a Comment